بهبود محاسبه ي اشباع آب با استفاده از داده هاي فشار موئينگي در يكي از مخازن گازي جنوب غربي ايران

بدون عنوان

اشباع سيالات موجود در مخازن از متغيرهاي مهم جهت تخمين هيدروكربن درجاست و دقت در محاسبه‌ي آن از اهميت خاصي برخوردار است. تخمين نادرست اشباع آب در يك مخزن مي‌تواند به بلااستفاده رها كردن آن مخزن منجر شود. به‌همين دليل تاكنون روش‌هاي آزمايشگاهي و غيرآزمايشگاهي مختلفي براي اندازه‌گيري اشباع آب موجود در منافذ سنگ مخزن ارائه شده است. روش معمول، استفاده از نگارهاي الكتريكي با استفاده از روابط آرچي است. اما در بعضي موارد به‌دليل ناهمگني مخازن (به‌خصوص مخازن كربناته) و حساسيت اين‌گونه نگارها به اشباع‌شدگي آب در منافذ متصل و غيرمتصل به يكديگر و همچنين عدم وجود ارتباط مشخص بين ضرايب آرچي (ضريب سيمان شدگي (m) و توان اشباع (n)) با كاني‌شناسي و حفره‌هاي موجود در مخزن دقت لازم و كافي ندارد. روش متعارف ديگر استفاده از داده‌هاي آزمايشگاهي است كه دقت زيادي دارند اما اين‌گونه روش‌ها با توجه به هزينه‌ي زياد و كندي، تنها در تعداد محدودي از چاه‌ها قابل‌پياده‌سازي هستند. در اين مطالعه تلاش شده با استفاده از داده‌هاي آناليز مغزه‌ي موجود، رابطه‌اي جهت بهبود محاسبه‌ي اشباع آب تعيين شود كه بتوان آنرا به كل ميدان تعميم داد. براي اين منظور با استفاده از تلفيق داده‌هاي آزمايشگاهي فشار موئينگي به روش تزريق جيوه و همچنين به‌كارگيري تابع بروكس و كوري و ارتباط آن با تخلخل مؤثر، مقدار اشباع آب در چاه‌هاي مورد مطالعه بررسي شده و در پايان نتايج حاصل از اين روش با مقادير اشباع آب محاسبه شده از نگارهاي چاه‌پيمايي مقايسه شده است. يافته‌هاي اين پژوهش نشان مي‌دهد در حالتي كه داده‌هاي مغزه در چاه‌هاي ديگر موجود نباشد براي محاسبه‌ي فشار موئينگي مي‌توان از مدل تجربي بروكس و كوري كه نسبت به روش چاه‌نگاري خطاي كمتر و دقتي مناسبي دارد استفاده كرد.

فاقد چكيده