بررسي اصطلاحات نجومي در شعر معاصر

Astronomical expression survey in modern poetry

ايرانيان از ديرباز جزء مردماني بودند كه به آسمان، زيبايي ها و شگفتي هاي آن توجه و دقت ويژه داشته اند كه سهم شاعران در اين ميان كم نيست . روشنان فلكي دستمايه تصويرسازي شاعران كهن و بزرگي چون خاقاني، انوري، نظامي، خواجوي كرماني، منوچهري و ديگران بوده است. در اين مقاله برآنيم تا بكاويم آيا شاعران معاصر به آسمان و زيبايي هاي آن توجه دارند؟ آيا نوع نگاه آنان متفاوت است ؟ آيا آفتاب از نگاه شاعران منتقد، معترض و بدبين معاصر با بركت است يا شعله اي است بر خرمن هستي؟ با اين وجود به كاربردن اصطلاحات و واژه هاي نجومي در شعر معاصر به ويژه در شعر نو يكي از جا لب ترين موضوعاتي است كه مي تواند مورد تحقيق و بررسي قرا ر بگيرد. كه در اين جستار با آوردن نمونه هايي از شعر ملك الشعراي بهار، دكتر محمد رضا شفيعي كدكني، محمد حسين شهريار، رهي معيري، پروين اعتصامي، فروغ فرخزاد، احمد شاملو، منوچهر آتشي، سهراب سپهري، به آن پرداخته، نوع نگاه، نوع تصوير و معني و مفهومي را كه در ژرف ساخت اين تركيب ها و تصاوير نهفته است، به طور تطبيقي مورد تحليل و بررسي قرار داده ايم.

فاقد چكيده مي باشد