بررسي انواع ساز و كارهاي تأمين مالي پروژه هاي صنعت انرژي (با تأكيد بر مشكلات ساختاري قراردادهاي EPCF)

يكي از موضوعاتي كه هميشه در انجام و اجرايِ پروژه هاي زيربنايي در كشورهاي در حال توسعه، مورد توجه قرار گرفته است، روشِ تأمين ماليِ اين گونه طرح هاست. روش هاي مهم و معمول در مورد اقسام تأمين مالي پروژه هاي زيربنايي، استفاده از منابع داخلي و هزينه مستقيم دولت، استقراض دولت (چه استقراض داخلي و چه استقراض خارجي)، قراردادهاي ساخت، بهره برداري و انتقال (مانند قراردادهاي BOT)، قراردادهاي مهندسي، تأمين كالا و تجهيزات، ساخت و تأمين مالي (EPCF)، مشاركت مدني يا جوينت ونچر (JV) و سرمايه گذاري مستقيم غيردولتي (شامل بخش خصوصي و بخش خارجي) را شامل مي گردد. روند فعاليت هاي صنعت انرژي و الزامات موجود در فضاي اقتصادي كشور همراه با قوانين و مقررات موجود طي سال هاي اخير، اجراي طرح ها در قالب قراردادهاي EPCF را اجتناب ناپذير كرده است. بر اين اساس، بخش خصوصي ملزم گرديده تا در كنار انجام فعاليت هاي رايج مهندسي، تأمين و ساخت، مسئوليت جديد، يعني تأمين مالي طرح ها را نيز تقبل نمايد. بررسي انواع روش هاي تأمين مالي پروژه هاي صنعت انرژي با تأكيد بر قراردادهاي جديدEPCF كه در حال انجام است و مشكلاتي كه بخش خصوصي نيز در تأمين مالي و حضور پر رنگتر در پروژه هاي صنايع نفت و گاز با آن مواجه است، نشان مي دهد اصولاً در ايران تفكر تأمين اعتبار بخش هايي از پروژه با استفاده از منابع مالي بين المللي شكل نگرفته است و از طرفي در صورت حضور پيمانكاران خارجي و تأمين مالي پروژه توسط آن ها، بازگشت سرمايه توسط بانك مركزي يا نهاد ديگر تضمين نمي شود و اين موضوع منجر به عدم جذب سرمايه گذاري خارجي مي گردد.