تاثير مشاوره شغلي بر ريسك‌پذيري متعادل توان‌خواهان جسمي - حركتي

The Effectiveness of Career Counseling on Balanced Risk-Taking of People with Physical Disabilities

مقدمه: ريسك‌پذيري متعادل عامل مهمي است كه بر اشتغال و پايداري شغلي تاثير مي‌گذارد. فقدان مهارت ريسك‌پذيري متعادل در ميان كساني كه با كم‌تواني زندگي مي‌كنند، مي‌تواند موجب بيكاري آن‌ها شود. هدف اين مطالعه بررسي تأثير مشاوره شغلي بر ريسك‌پذيري متعادل توان‌خواهان جسمي حركتي بود. روش: مطالعه به روش كارآزمايي باليني در ميان توان‌خواهان جسمي حركتي در مجتمع توانبخشي آموزشي رعد در كرج به‌منظور سنجش تأثير مداخله نه جلسه‌اي مددكاري گروهي بر ريسك‌پذيري متعادل آن‌ها انجام شد. چهل و شش نفر وارد مطالعه شدند و به‌صورت تصادفي در گروه مداخله (بيست وسه نفر) و گواه (بيست وسه نفر) قرار گرفتند. ريسك‌پذيري متعادل قبل از مداخله، بلافاصله بعد از مداخله و دو ماه پس از مداخله با استفاده از پرسشنامه ويژگي‌هاي كارآفرينان ايراني سنجيده شد. ازآزمون يومن ويتني براي ارزيابي نتايج استفاده شد. نتايج: ميانگين سني شركت‌كنندگان سي وسه سال، معلوليتشان از نوع پوليو (فلج اطفال) واكثريت آن‌ها مرد بودند. اگرچه نتايج نشان دادند كه بين دو گروه مداخله و گواه در پس‌آزمون تفاوت معنادار وجود ندارد، اما ريسك‌پذيري متعادل گروه مداخله در پيگيري (شصت روز پس از مداخله) به‌طور معناداري بيش از گروه گواه بود. بحث و نتيجه‌گيري: مداخله مددكاري اجتماعي در زمينه ريسك‌پذيري متعادل روشي موثر براي افزايش ريسك‌پذيري متعادل در ميان توان‌خواهان جسمي-حركتي بود. پيشنهاد مي‌شود اين مداخله به‌عنوان بخشي از خدمات توانبخشي حرفه‌اي ارائه شود.

Introduction: Balanced risk-taking(BRT) is an important factor which affects employment and job sustainability. Lack of BRT skills among people with physical disability could cause unemployment in this group of people. The purpose of this research was to identify the effectiveness of career counseling on balanced risk-taking of people with physical disability. Methods: A randomized clinical trial was conducted among registered people with physical disability in Ra'ad charity in Karaj; to assess the effectiveness; nine-sessions of social work intervention on BRT conducted. Forty-six participants were consented and randomly assigned into case and control (twenty-three persons each) groups. BRT was assessed before, immediately after and two months after intervention using Iranians Entrepreneurial Characteristics Questionnaire. Mann-Whitney U test was used to evaluate the outcomes. Results: The mean age of participants was thirty-three-year-old and most of them were male(sixty percent) and who had poliomyelitis. (5.52%) Although the results did not show a significant difference between case and control groups in posttest, BRT was significantly higher for the case group in follow-up. (Sixty days after intervention) Conclusions: Social work intervention on BRT was an effective method for increasing BRT among people with physical disability. Therefore implementing this intervention as a part of vocational rehabilitation services is suggested.