مطالعه تطبيقي تجربيات سياستي كشورهاي منتخب آسيايي در زمينه توزيع متوازن جمعيت شهري

A Comparative Study on Policy Experiences Regarding to Balanced Distribution of Urban Population in Selected Asian Countries

اين مقاله به مقايسه تجربيات كشورهاي منتخب آسيايي در زمينه توزيع متوازن جمعيت مي‌پردازد و تلاش خواهد كرد نشان دهد كه كدام يك از پارادايم‌هاي برنامه‌ريزي فضايي ـ جمعيتي در توزيع بهينه‌تر جمعيت نتايج بهتر و مؤثرتري داده است. روش تحقيق، تحليل اسنادي است و از اسناد معتبر در زمينه برنامه‌ريزي‌هاي دولتي استفاده‌ شده است. به‌طوركلي چهار نوع پارادايم برنامه‌ريزي با توجه به اقتصاد جمعيت ـ فضا تشخيص داده شد: الف) دولت‌هاي غيرمتمركز با پارادايم تمركززدايي سياسي – اقتصادي (ژاپن)، ب) دولت‌هاي متمركز با پارادايم مداخله مستقيم در مديريت جمعيت ـ فضا (چين و اندونزي). ج) دولت‌هاي متمركز با پارادايم تمركززدايي اقتصادي (ايران و كره جنوبي) و د) دولت نيمه‌متمركز با پارادايم اولويت‌بخشي به توسعه روستايي. نتايج نشان مي‌دهد كه دولت‌هاي غيرمتمركز با رويكرد تمركززدايي اداري – سياسي و اقتصادي نتايج مثبت‌تري از توسعه برابر در سطح ملي و توزيع بهينه جمعيت به دست داده‌اند. بررسي‌ها نشان داد عدم وجود هماهنگي بين بخش‌هاي كلان، مياني و خرد، فقدان اراده سياسي لازم براي اجراي طرح‌هاي آمايش سرزمين و عدم پايش برنامه‌ها آمايش سرزمين و توزيع فضايي جمعيت، از جمله مهم‌ترين موانع عدم موفقيت راهبردهاي توزيع بهينه جمعيت هستند. در كشورهاي با نظام متمركز برنامه‌ريزي كليد اصلي توفيق برنامه‌ها ايجاد هماهنگي‌هاي بين‌بخشي و پايش مداوم برنامه‌ها است.

This paper compares the experiences of Asian elected countries with regard to the balanced distribution of population and will attempt to demonstrate which spatial demographic paradigms in a more efficient distribution of population have been resulted in better and more effective outcomes. The research method is documentary analysis and has been used in valid government planning documents. In general, four types of planning paradigms were identified with respect to the population – space economy: (a) decentralized governments with a political-economic De-centralization paradigm (Japan); (b) centralized governments with direct intervention paradigm in the management of space populations (China and Indonesia). ). (C) Centralized governments with the economic decentralization paradigm (Iran and South Korea); and (d) the semi-centralized government with the paradigm of priority rural development. The results show that decentralized governments with a more administrative political, and economic decentralization approach have obtained more positive results from equal development at the national level and optimal distribution of the population. Studies have shown that lack of coordination between macro, middle and micro sectors, the lack of political will to implement land allocation plans and the lack of monitoring of land allocation programs and the spatial distribution of the population are among the most important obstacles to the failure of optimal population distribution strategies. In countries with a centralized system, planning is the key to success of the programs, creating interagency coordination and continuous monitoring of programs.