پهنه بندي سطوح مناسب تغذيه ي مصنوعي آبخوان هاي دشت سبزاب و گتوند با استفاده از مدل فازي و تطبيق آن با مخروطه افكنه هاي منطقه

مخروط افكنه ها از عوارض متنوع ژئومورفولوژيكي است كه به دليل تخلخل زياد از جنبه ي تشكيل و تغذيه ي طبيعي سفره هاي آب زيرزميني اهميت فراواني دارند و گسترش تمدن ها و مناطق مسكوني را در حاشيه ي خود با بهره برداري از اين منابع آبي به وسيله ي حفر قنات و چاه به دنبال داشته است. از سوي ديگر برداشت بي رويه از اين سفره هاي آب زيرزميني، باعث افت شديد سطح آب زيرزميني شده است. تغذيه ي مصنوعي آبخوان ها به روش پخش سيلاب راهكاري است كه با آن مي توان سطح ايستابي آب زيرزميني را افزايش و روند افت سطح آن را كاهش داد. در اين پژوهش با تلفيق سيستم اطلاعات جغرافيايي و مدل فازي، مناسب ترين عرصه هاي تغذيه ي مصنوعي در دشت سبزاب و گتوند شناسايي و ميزان انطباق آنها با مخروطه افكنه ها مورد بررسي قرار گرفت. بدين منظور، ابتدا نقشه ي عوامل مؤثر در تغذيه ي مصنوعي شامل شيب، نفوذپذيري، هدايت الكتريكي، ضخامت آبرفت، قابليت انتقال، تراكم زهكشي در محيط GIS آماده سازي و با استفاده از تابع عضويت خطي فازي شده و با استفاده از عملگرهاي اشتراك، جمع، ضرب و گاما با همديگر تلفيق و نقشه ي نهايي تهيه گرديد. نتايج اين تحقيق نشان داد، اراضي منطقه در چهار طبقه تناسب بالا تا نامناسب از جهت تغذيه ي مصنوعي به روش پخش سيلاب هستند و مناطق با تناسب بالا غالباً در پايين دست سازند زمين شناسي كنگلومراي بختياري بوده و سطح مخروط افكنه داراي انطباق متوسط 83 درصدي در عملگرهاي مختلف فازي با طبقات تناسب بالا جهت تغذيه ي مصنوعي مي باشد كه نشان دهنده ي اهميت اين لندفرم ژئومورفولوژي از جهت تغذيه ي مصنوعي سفره ي آب زيرزميني مي باشد.