تاثير اميد درماني گروهي مبتني بر نظريه‌ي اسنايدر بر خودكارآمدي مردان كم‌توان جسمي - حركتي

The Effectiveness of Group Hope Therapy Based on the Snyder's Theory on Self-Efficacy of Physical and Mobility Impairments Men

مقدمه: كم‌تواني يكي از انواع واقعيتهاي جهان امروز است كه تبعات انكارناپذير زيادي بر جامعه دارد. پژوهش حاضر با هدف بررسي تاثير اميد درماني گروهي مبتني بر نظريه اسنايدر بر خودكارآمدي مردان كم توان جسمي-حركتي انجام شده است. روش: مطالعه نيمه‌آزمايشي حاضر با طرح پيش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه كنترل اجرا شد. جامعه آماري اين پژوهش تمامي مردان كم توان جسمي-حركتي تحت پوشش بهزيستي شهر كامياران در سال 95-1394 بود كه از ميان آنان سي نفر با روش نمونه گيري در دسترس انتخاب گرديد و به‌طور تصادفي در گروه آزمايش و كنترل (هر گروه پانزده نفر) جايگزين شدند. گروه آزمايش هشت جلسه نود دقيقه‌اي با روش اميد درماني گروهي آموزش ديد. اما گروه كنترل هيچ آموزشي دريافت نكرد. پرسشنامه خودكارآمدي شرر (SGSES) در مراحل پيش آزمون و پس آزمون توسط هر دو گروه تكميل گرديد. داده‌ها با روش تحليل كوواريانس و به كمك نرم افزار SPSS مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. نتايج: نتايج نشان داد كه بين ميانگين نمره هاي پس آزمون خودكارآمدي گروه آزمايش و گروه كنترل تفاوت معناداري وجود دارد. به‌عبارت ديگر آموزش اميد درماني گروهي باعث افزايش خودكارآمدي در مردان كم‌توان جسمي-حركتي شده است.(0/01>P) بحث و نتيجه‌گيري: يافته‌هاي اين پژوهش در مجموع حاكي از اثربخشي آموزش اميد درماني گروهي بر افزايش خودكارآمدي مردان كم‌توان جسمي-حركتي است. بنابراين، اجراي چنين جلساتي در مراكز و كلينك‌هاي مددكاري اجتماعي و بهزيستي توصيه مي‌شود.

Introduction: Disability is one of the realities of the world today that has many undeniable impacts on society and people. This research aimed to investigate the effectiveness of group hope therapy based on the Snyder's theory on self-efficacy of physical and mobility impairments men. Methods: This research was a quasi-experiment with pretest-posttest and a control group. The statistical population included all the physical and mobility impairments men who covered by welfare organization of Kamyaran city in 2015-2016. Thirty men were selected by available sampling method and randomly assigned to two groups. (Each group contain fifteen persons) The experimental group received eight sessions of ninety minutes hope therapy training while the control group did not receive any. As a pretest and posttest; Each group completed the self-efficacy(SGSES) questionnaire. The data were analyzed by analysis of covariance method with using of SPSS software. Results: The results showed that there was a significant difference between self-efficacy variables of the two groups. On the other hand hope therapy significantly increased self-efficacy of physical and mobility impairments in men. (P<0.01) Conclusions: This study showed that hope therapy led to increasing self-efficacy of physical and mobility impairments in men. So the implementation of such educational programs in social work clinics and welfare centers are recommended.