آيا افزايش سهم فناوري اطلاعات و ارتباطات از توليد ناخالص داخلي در كشور ايران ضروري است؟

برآوردها و محاسبات نشان مي‌دهد در سال 1395 بازار فناوري اطلاعات و ارتباطات در كشور ايران حدود ۳۲ هزار ميليارد تومان است كه حدود 2.6 درصد توليد ناخالص داخلي كشور است. در پايان برنامه ششم توسعه اقتصادي اجتماعي كشور مقرر شده است اين ميزان به بيش از ۵ درصد و حدود ۱۰۰ هزار ميليارد تومان افزايش پيدا كند. در اين مقاله به دو سئوال اساسي پاسخ مي‌دهيم: 1 آيا افزايش سهم فناوري اطلاعات و ارتباطات از توليد ناخالص داخلي ضروري است؟ و 2 با يك درصد افزايش در سهم فناوري اطلاعات و ارتباطات از GDP، سهم اين بخش از رشد اقتصادي چقدر تغيير مي‌كند؟ جهت پاسخ به اين دو سوال، ابتدا سهم فناوري اطلاعات و ارتباطات از رشد اقتصادي ايران را به دو روش سهم بالفعل و سهم بالقوه، محاسبه و سپس مقايسه مي‌شوند. نتايج برآوردها نشان مي‌دهد ميانگين رشد توليد ناخالص داخلي در ايران طي دوره 2014-1990 حدود 3.8 درصد و سهم بالفعل فناوري اطلاعات و ارتباطات از اين رشد اقتصادي كه به روش حسابداري رشد به‌دست آمده، حدود 0.5 درصد است. سهم بالفعل بخش فناوري اطلاعات و ارتباطات از رشد به‌جز سال‌هاي 1990 تا 1992 همواره بيشتر از سهم بالقوه بوده است. از اين رو، افزايش ارزش افزوده بخش فناوري اطلاعات و ارتباطات، توليد ناخالص داخلي را به‌دليل اثر سرريز دانش، سرريز بازار و سرريز شبكه بيشتر از مقدار افزايش ارزش افزوده بخش فناوري اطلاعات و ارتباطات افزايش مي‌دهد. بنابراين، افزايش سهم بخش فناوري اطلاعات و ارتباطات از توليد ناخالص داخلي در اقتصاد ايران طي برنامهششم توسعه اقتصادي ضروري است. همچنين يك درصد افزايش در سهم فناوري اطلاعات و ارتباطات از GDP، رشد اقتصادي را به ميزان 0.93 درصد افزايش خواهد يافت.