آسيب‌شناسي چگونگي اثرگذاري فشار عرضه مهاجران افغانستاني بر بيكاري در ايران

مهاجرت به دليل اثرگذاري بر عرضه نيروي كار و فشار بر نرخ بيكاري، يكي از دغدغه‌هاي اساسي سياست‌گذاران در شرايط ركودي و بازدهي پايين فعاليت‌هاي اقتصادي محسوب مي‌شود. در سه دهه گذشته ايران در زمره يكي از كشورهاي مهاجرپذير با طيف گسترده‌اي از مهاجران افغانستاني روبه‌رو  بوده كه داراي زبان، مذهب، فرهنگ، منافع متقابل منطقه‌اي و مرز مشترك طولاني  بوده و جوياي كار  در ايران هستند. وجود عامل انساني در بازار كار، اين بازار را از ديگر بازارها متمايز مي‌كند. در اين مقاله، آسيب‌شناسي ورود مهاجران افغانستاني و ميزان و شدت اثرگذاري فشار مهاجران بر نيروهاي طرف عرضه در بازار كار ايران با استفاده از الگوي خودرگرسيوني با وقفه‌هاي تاخيري (ARDL) در دوره 1393-1358، مبين آن است كه افزايش مهاجرت از طريق فشار بر عرضه نيروي كار موجبات تشديد بيكاري در بازار كار ايران را فراهم كرده است. به اعتبار الگوهاي تخميني، فشار مهاجران بر طرف عرضه كار به گونه‌اي نبوده است كه دستمزدها كاهش معناداري را در بازار كار متحمل بشوند و رابطه معنا‌داري بين مهاجران و  دستمزد آنان در بازار كار مشاهده نشده است. همبستگي بالا بين سطح حداقل دستمزد و دستمزدهاي رايج، نوع مشاغل مهاجران افغانستاني (بيشتر غيرماهر)، تعيين دستمزد براساس وضعيت معيشتي كارگران، پراكندگي زماني و منطقه‌اي مهاجران و توانمندي‌هاي متفاوت آنان از عوامل اصلي در عملكرد عرضه نيروي كار و دستمزد در دوره مورد بررسي محسوب مي‌شود.