تحليل اگزيستانسياليستي شعر شاملو و أدونيس (مورد پژوهانه: ترانه‌هاي كوچك غربت و أغاني مهيار الدمشقي)

ارتباط شعر معاصر فارسي و عربي با فلسفه، به‌ويژه با دستاوردهاي اگزيستانسياليسم، در برخي اشعار تبديل به يك هويت مشخص شده است؛ چنان كه شاهد يك امتزاج، در دو نوع دستاورد بشري هستيم. از مصاديق چنين ادعايي، تبلور اين فلسفه در «ترانه هاي كوچك غربت» احمد شاملو و «أغاني مهيار الدمشقي» أدونيس است كه دو شاعر با پرداختن به مؤلفه هاي بنيادين آن به خلق اثري هنري دست يازيده اند. نوشته حاضر ضمن ارائه تصويري از ارتباط فلسفه اگزيستانسياليسم با ادبيات معاصر، مصاديق اين نوع فلسفه را در دو مجموعه مورد بررسي قرار دهد. بر همين مبنا نتايج، نشان خواهد داد؛ در اين كندوكاو، با دو انديشمند مواجه هستيم كه شعر براي آن ها فراتر از يك گفتار يا يك شاخه هنري است. آن ها در مواجهه با اگزيستانسياليسم رويكردهايي مختلف را اتخاذ مي كنند و اين رويه فلسفي، باعث تعميق روابط اشياء و حوادث در شعر آن ها مي گردد و درعين‌حال، ممكن است منجر به شكل گيري نوعي پيچيدگي و ديريابي براي مخاطبانشان نيز گردد. بااين‌وجود، مباحثي همچون هستي شناسي، تناقض و تنهايي، حضور ديگري، صيرورت و نمايندگي انسان از جمله قضايايي است كه دو شاعر بر مبناي نگرش اگزيستانسياليسم به طرح آن همت گماشته اند.