كاركردهاي هنري و زيباشناختي تنازع در شعر

تنازع يكي از مباحث علم دستور است كه بر اساس آن بخشي از جمله ‌همزمان چند نقش مختلف نحوي مي‌گيرد. هدف اين مقاله، تعيين و بررسي نقش‌هاي زيباشناختي اين تمهيد زباني در شعر است. هنگام ايجاد تنازع در شعر، شاعر ساختار جمله را به گونه‌اي تنظيم مي‌كند كه واژگان، تركيبات و جملات مختلفي، متنازعٌ‌فيه را براي تكميل ساختار نحوي خود به سمت خود جذب مي‌كنند و به تعبيري، براي تصاحب آن به نزاع مي‌پردازند. اين خصوصيت موجب ساخت خلاقيت‌هاي هنري مختلفي در شعر مي‌شود و جملات و بخش‌هاي مختلف شعر را مانند لولا به هم متصل مي‌سازد و به آن‌ها عمق و ژرفا مي‌بخشد. ايجاد ابهام و چندمعنايي، ساخت برخي صنايع بديعي، انسجام، ساخت زبان خاص شعري و رعايت ايجاز و دوري از اطناب از جمله كاركردهاي هنري تنازع در شعر محسوب مي‌شود. شاعر در بيشتر مواقع، آگاهانه از تنازع بهره مي‌برد تا بتواند زبان شعري خود را برجسته و بليغ‌تر سازد.