تحليل دنيامداري در مثنوي مولوي

مثنوي معنوي از ارزشمندترين آثار عرفاني اخلاقي ادب فارسي است كه در پي تعليم زندگي حقيقي و نمودن راه سعادت به بشر است. اين كتاب بر رسيدن به منبع خلقت و كمال غايي انسان تأكيد مي‌كند؛ البته در رابطه‌اي دوسويه به تلاش براي زندگي مطلوب اين جهاني نيز توجه دارد. مسئله اين پژوهش آن است كه دنيا و جلوه‌هاي آن به چه ميزان و از چه ديدگاهي در اين اثر نمود يافته است؛ هم‌چنين چگونگي و چرايي گرايش مولانا به دنيا در اين جستار بررسي مي‌شود. از همين روي پس از شرح مفهوم دنياگرايي، همۀ ابيات شش دفتر مثنوي مولانا در چند حوزه مهم از نمودهاي دنياگرايي بررسي شده است؛ خردورزي، مدارا، دوري از تعصب با‌تكيه‌بر نكات اخلاقي و بدون انديشيدن به پاداش اخروي و دوري از تقليد كوركورانه، ازجمله حوزه‌هاي مهم نمودهاي دنياگرايي است. در اين زمينه داستان‌هايي اين انديشه را برجسته‌تر كرده‌اند كه در اين پژوهش واكاوي شدند. هدف اين بررسي تبيين نگرش مولانا به دنيا و جلوه‏هاي آن است. در اين گفتار چنين دريافت مي‌شود كه مولانا دنيا را ارج مي‌نهد؛ زيرا آن را راه رسيدن به عالم بالا و كمال مي‌داند. او همه حوزه‌هاي دنياگرايي را در چهارصد بيت به‌طور ‌مستقيم و در داستان‌هايي به‌طور غيرمستقيم شرح داده است.