كاركرد منابع جانبي در نقد و تصحيح متون با تكيه ‌بر نقش ولي‌نامه در تصحيح تذكره الاولياي عطار

توجه به منابع جانبي يا فرعي در نقد و تصحيح متون كهن كاربرد ويژه‌اي دارد. اين‌گونه منابع با متن تصحيح‌شده ارتباط‌ هايي فرعي مانند تاريخي و محتوايي و ساختاري دارد. تذكره‌الاولياي عطار همواره مانند متني مرجع در سنت صوفيانه ايراني منظور همگان بوده است. گزيده‌ها و ترجمه‌هاي گوناگون اين متن در طول تاريخ نشان‌دهنده اين واقعيت است. منظومه ولي‌نامه در نيمه نخست قرن نهم هجري در شهر شيراز سروده شد. اين اثر ترجمه‌اي منظوم از تذكره‌الاولياي عطار است كه افزون‌بر جنبه‌هاي ادبي و هنري از منظر متن‌شناسي نيز بسيار اهميت دارد؛ زيرا نويسنده آن گويا به نسخه يا نسخه‌هاي اصيلي از تذكره‌الاوليا دسترسي داشته و در نظم اين مجموعه كوشيده است تااندازه ممكن به ضبط‌هاي ويژه تذكره‌الاوليا پايبند باشد. در اين نوشته ويژگي‌هاي اين منظومه تبيين و نمونه‌هايي از ضبط‌هاي دقيق و اصيل آن بررسي مي‌شود؛ همچنين نويسنده با تحليل‌هاي نسخه‌شناسانه مي‌كوشد تا نقش اين اثر را مانند متني جانبي در تصحيح و گشودن برخي از مشكلات متني تذكره‌الاوليا واكاوي كند.