تشخص سبكي در شيوه تصويرپردازي غزل نو

در دهه چهل، غزل نو با تلفيق شعر نيمايي و غزل سنتي پاي به عرصه وجود نهاد. سپس با نگاه عيني و تازه شاعران نوغزلسرا به جهان پيرامون، نوآوريهاي سبكي و افزودن عناصر ديگري از شعر آزاد، رفته رفته به رشد و بالندگي روي نهاد. ويژگي تصاوير در غزل نو به گونه اي است كه آن را غزل تصويري نام نهاده اند. اين مقاله بر آن است كه براي اين سؤال پاسخي بيابد كه تصوير در غزل امروز نسبت به گذشته چه تفاوتهايي دارد و شاعر نوغزلسرا از چه روشهايي براي تازه كردن تصاوير خيال خود استفاده كرده است، لذا هدف اين مقاله اين است كه به بررسي ويژگي تصاوير در غزل نو بپردازد و شيوه هايي را كه شاعران نوغزلسرا براي رسيدن به اين منظور در پيش گرفته اند مورد بحث و مداقه قرار دهد تا آشكار سازد كه اين روشها سبب تازه شدن تصاوير خيال و تشخص سبكي غزل معاصر شده است. نتيجه پژوهش اين است كه غزل نو با شيوه هاي نوين تصويرپردازي سبك جديدي را در غزل معاصر به وجود آورده است كه آن را نسبت به دوره هاي قبل متمايز ميسازد.