بررسي سي بيت از ترجمه الشّواربي از غزليات حافظ با رويكرد زبان‌شناختي

حافظ شيرازي به عنوان شخصيّتي ادبي عرفاني در جهان عرب مورد توجه اديبان و شاعران فراواني قرار گرفته است. استفاده از اصطلاحات عرفاني از قبيل عشق آسماني، خرقه، مي و ... در اشعار شاعران عرب زبان نشان‌دهنده نفوذ و تأثير انديشه حافظ در ادب عربي است. ابراهيم امين شواربي يكي از مترجماني به حساب مي‌آيد كه زمينه را براي آشنايي اعراب با ديوان حافظ فراهم كرد. ترجمه غزليات حافظ از ابراهيم امين شواربي يكي از نمونه­هاي زيبا و شايسته ترجمه­هاي شعر است. شواربي در اين راستا، پايه كار خود را ترجمه غزل‌ها به نثر نهاده است. در اين مقاله نگارنده بر آن است تا بر اساس شيوه توصيفي تحليلي و با رويكردي زبان­شناختي، دريافت و تلقي مترجم را مورد نقد و بررسي قرار دهد. برخي نتايج بدست آمده حاكي از آن است كه با وجود تمامي دقتي كه شواربي در اين كتاب به كار بسته، اما در دريافت معني و به عبارتي تلقّي وي، لغزش­هايي به چشم مي­خورد. اغلب لغزش­ها و كژفهمي­ها در اين اثر از عدم توجه به عوامل برون­زباني، كم توجهي به عناصر فرهنگي متن مبدأ، ترجمه واژه‌ها بر اساس ساختار زبان عربي و بي­دقتي به ايهام نهفته در زبان حافظ ناشي مي­شود.