عصيان و سنت شكني بودلر و نيما يوشيج

نيما همچون بودلر با ديدي نو و بافتي تازه، به شعر معاصر رنگي بديع بخشيد. ساختمان شعر او داراي وحدت است. از هنجارهاي رمانتيسم، آگاهانه فاصله مي‌گيرند و با تصاويري واقع‌گرايانه، نمادين و سوررئاليسمي، پرده از زشتي‌ها برمي‌دارند و دگرگوني‌هاي اجتماعي، صنعتي، و گمشدگي انسان آنان را آزرده خاطركرده است. محوري‌ترين ويژگي اين گونه اشعار بر اساس هنجارگريزي، ابهام و در نهايت شكستن قواعد و سنت‌هاي دست‌وپاگير است زيرا عصر مكانيزاسيون و صنعت مدرن همه مرزهاي اخلاقي، طبيعي، سنتي و ادبي را در هم شكسته است. حتي مفهوم عشق در ديدگاه مدرنيسم‌ها تغيير كرده و بودلر و نيما با بيان رمزآميز در سوگ عشق نشسته‌اند. كاربرد رمزگرايي در اشعار معاصر، بيش‌تر نمود عصيان هنرمندان در برابر مكاتب واقع‌گرايي بود. در اين مقاله با شيوه توصيفي تحليلي بر آن‌ايم تا تحول اشعار بودلر و نيما را در نوآوري و سير به سوي رئاليسم و انعكاس جهان مدرن بيان كنيم. زيرا در مقايسه اشعار بودلر و نيما تا به حال تحقيق علمي صورت نگرفته است.