بررسي مقابله اي توصيف در داستان زال و رودابۀ شاهنامه و ترجمۀ عربي بنداري اصفهاني

ابوالقاسم فردوسي در لابه لاي بسياري از داستان هاي شاهنامه از توصيفات و آفرينش هاي هنري و ادبي زيبايي بهره برده است. او اين شگرد را براي تنطيم زمان روايت، اعطاي جنبۀ بصري به موصوف، خلق فضا و شكل گيري پيرنگ و نظاير آن به كار گرفته است. پژوهش پيش رو اين وصف ها را در چهل بيت از داستان زال و رودابه شاهنامه مورد بررسي قرار داده و با توجه به كاركردهاي زيبايي شناختي، روايي و سبكي كه اين وصف ها در روايت ايفا نموده اند به بررسي مقابله اي نحوۀ انتقال آن در ترجمۀ عربي بُنداري پرداخته است. برآيند پژوهش نشان مي دهد كه بنداري تحت تأثير رويكرد تاريخي و ديني اش در اين گونه موارد به حذف، تلخيص و ترجمه اي غير دقيق روي آورده است. در نتيجه بسياري از روابط منطقي روايت در ترجمۀ او بدون تناسب نشان داده شده است و با اين رويكرد صحنه هاي ادبي به غايت شيواي شاعر در ترجمه به صورت جامد و بي روح منتقل شده است و به هيچ وجه تأثيري به مثابۀ تأثير زبان مبدأ ندارد.