روش­هاي برگردان مجاز مفرد مرسل در ترجمه­هاي كهن قرآن كريم با بررسي موردي ترجمه­هاي طبري، ميبدي و ابوالفتوح رازي

آشنايي با فنون بلاغت و شناخت مجاز و اقسام آن يكي از مباحث مهم در ترجمه قرآن كريم است. لذا بر اين اساس در اين نوشتار ابتدا روش بررسي ترجمه قرآن، مجاز و اقسام آن ذكر شده و آنگاه با استفاده از روش استقرائي-استنتاجي با ذكر شواهدي از مجاز مفرد مرسل از ده جزء دوم قرآن كريم، روش­هاي برگردان آنها در سه ترجمه كهن قرآن (طبري، ميبدي و ابوالفتوح رازي) بررسي شده است. با توجه به يافته­هاي تحقيق و تحليل آن حاصل اين پژوهش مشخص مي­كند: مترجمان مورد بحث روش يكساني در برگردان مجاز مفرد مرسل نداشته­اند. آنها از روش­هاي مختلف ترجمه همچون ترجمه تحت­اللفظي، محتوايي و نيز تفسيري در انتقال مفهوم مجاز به مخاطب بهره جسته­اند. مترجمان ترجمه طبري و ابوالفتوح رازي بيشترين ترجمه تحت­اللفظي را داشته­اند. اما ميبدي بيشترين ترجمه محتوايي را در برگردان مجاز داشته است.