بررسي تأثير فضاي عمومي شهري بر ابعاد رفاه اجتماعي (مورد مطالعه: شهروندان شهر تهران)

The Study of the Impact of Urban Public Space on the Dimensions of Social Welfare (Case Study: The Citizens of Tehran City)

فضاي شهري جزئي از يك شهر است كه به‌ عنوان عرصه عمومي، تجلي‌گاه فعاليت‌هاي شهري است كه بر نيازهاي فردي و اجتماعي آحاد جامعه تأثيرگذار مي‌باشد و شرايط زندگي افراد را اعم از زيستي، اجتماعي، اقتصادي و سياسي تحت تأثير قرار مي‌دهد؛ كه اين امر شرايط رفاهي افراد را نيز در بر مي‌گيرد. پژوهش حاضر با هدف بررسي تأثير فضاي عمومي شهري بر ابعاد رفاه اجتماعي شهروندان 70-18 سال به بالاي شهر تهران انجام‌ شده است. اين پژوهش از نظر هدف يك بررسي كاربردي، از نظر وسعت پهنانگر، از نظر دامنه خرد و از نظر زماني يك بررسي مقطعي است. روش پژوهش ميداني، با استفاده از تكنيك پيمايش و ابزار گردآوري داده‌ها، پرسشنامه است. حجم نمونه با استفاده از فرمول كوكران 625 نفر محاسبه‌ شده است؛ روش نمونه‌گيري تلفيقي از دو نوع نمونه‌گيري خوشه‌اي چندمرحله‌اي و تصادفي بوده است. يافته‌هاي توصيفي به‌دست‌آمده از تجزيه‌وتحليل داده‌ها بيانگر اين است كه 47 درصد از شهروندان كيفيت فضاي عمومي شهر را در سطح متوسط و 51/7 درصد بالا و 44/2 درصد سطح برخورداري خود از رفاه را در سطح متوسط و 53/8 درصد نيز در سطح عالي بيان نموده‌اند؛ همان‌طور كه مشخص است دو متغير تحقيق در بين شهروندان در سطح متوسط و متوسط به بالا مي‌باشند؛ نتايج استنباطي حاصل از محاسبات معادلات ساختاري بيانگر اين است كه در فاصله اطمينان 95 درصد به ترتيب ابعاد رضايتمندي (0/61)، احساس امنيت اجتماعي (0/52)، تأمين نيازهاي اساسي (0/48) و احساس محروميت نسبي (0/33-) از متغير فضاي عمومي شهري به‌عنوان متغير مستقل تأثير پذيرفته‌اند كه اين نتايج بيانگر تأييد فرضيات يادشده مبني بر تأثير فضاي عمومي شهري بر ابعاد رفاه اجتماعي در بين شهروندان شهر تهران مي‌باشد. نتايج حاصل از برازش مدل معادلات ساختاري نشان از برازش خوب الگو توسط داده‌ها داشته است؛ به عبارتي داده‌هاي به‌ دست‌ آمده از شاخص‌هايGFI، RMSEA، PNFI، PCFI، CMIN/DF به‌خوبي الگو را مورد حمايت قرار داده‌اند.

Urban space is deemed as an area of a city and a public place that manifests urban activities influencing the personal and social needs of a community. It also affects the living conditions of individuals, including biological, social, economic, and political ones; that can provide people with welfare. The purpose of this study is to examine the impact of public urban space on the dimensions of social wellbeing targeted citizens aged 18-70 years in Tehran. This research is classified as an applied study based on the purpose, as well as a holistic and cross-sectional study in terms of the scope and time, respectively. The field and survey research were carried out to obtain information which the date was collected using a questionnaire. According to Cochran's formula, the sample size was estimated 625 individuals which random and multistage cluster sampling method were employed. The descriptive findings indicate that the quality of the urban public space was evaluated at medium and high level on 47% and 51.7% of the citizens ‘responses, respectively. 44.2% believed that they have access to welfare services at an average level and 53% stand at a high level. According to structural equation modeling results, the inferential findings show that dimensions of satisfaction (0.61), social security sense (0.52), providing basic needs (0.48), and feeling of relative deprivation (-33. 0) are influenced by the urban public space variable as an independent variable (at the confidence interval of 95%). The results support the hypothesis that urban public space has an impact on the dimensions of social welfare among the citizens of Tehran.