تأثير انواع كانون توجه بر اجراي عوامل آمادگي جسماني مرتبط با سلامت دانش‌آموزان

هدف پژوهش حاضر، بررسي تأثير انواع كانون توجه بر اجراي عوامل آمادگي جسماني مرتبط با سلامت دانش‌آموزان و تعامل بين نوع كانون توجه و سطح آمادگي جسماني بود. تعداد 12 دانش‌آموز با سطح آمادگي جسماني بالا و 12 دانش‌آموز با سطح آمادگي جسماني پايين با دامنه سني 17-15 سال به‌ روش نمونه‌گيري هدفمند، به‌عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. آزمودني‌ها اجزاي عضلاني اسكلتي آمادگي جسماني مرتبط با سلامت (درازو‌نشست، خم‌شدن به جلو و بارفيكس اصلاح‌شده) را طي سه روز و با فاصله يك‌هفته‌اي بين روزها انجام دادند. در روز اول، دستورالعمل توجهي ارائه نشد. در روزهاي دوم و سوم، آزمودني‌ها تمركز بيروني يا دروني را به‌طور تصادفي و همتراز‌شده متقابل اتخاذ كردند. تحليل داده‌ها با روش‌هاي آماري تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر و تعقيبي حداقل تفاوت معني‌دار انجام شد. نتايج نشان داد كه در گروه آمادگي جسماني بالا، تمركز بيروني نسبت به دروني يا كنترل باعث برتري معنادار در آزمون‌هاي درازو‌نشست، خم‌شدن به جلو و بارفيكس اصلاح‌شده مي‌شود. همچنين، در گروه آمادگي جسماني پايين، تمركز بيروني نسبت به دروني يا كنترل به اجراي بهتر معنا‌دار در آزمون‌هاي خم‌شدن به جلو و بارفيكس اصلاح‌شده منجر مي‌شود. تمركز دروني نسبت به كنترل به برتري معنا‌دار در آزمون بارفيكس اصلاح‌شده گروه آمادگي جسماني بالا منجر مي‌شود. براساس نتايج، ارائه دستورالعمل تمركز بيروني منجر به برتري اجرا در ارزيابي اجزاي عضلاني اسكلتي آمادگي جسماني مرتبط با سلامت، صرف‌نظر از سطح مهارت مي‌شود. همچنين، درحين ارزيابي بايد از ارائه دستورالعمل تمركز دروني به‌ويژه در افراد با سطح آمادگي جسماني بالا اجتناب شود.