تأثير آموزش مهارت‌هاي حركتي بنيادي بر تكانشگري شناختي، تكانشگري حركتي و توجه پيوسته در دانش‌آموزان با علائم اختلال نارسايي توجه/بيش‌فعالي

اختلال نارسايي توجه/بيش‌فعالي از جمله اختلالات رشدي عصبي رايج ميان كودكان مي‌باشد كه مي‌تواند مشكلات متعددي را در زمينه‌هاي گوناگون شناختي، اجتماعي و تحصيلي ايجاد كند. پژوهش حاضر باهدف بررسي تأثير مهارت‌هاي حركتي بنيادي بر تكانشگري شناختي، تكانشگري حركتي و توجه پيوسته در دانش ‌آموزان مقطع ابتدايي با علائم اختلال نارسايي توجه/بيش‌فعالي انجام شد. روش پژوهش، شبه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمونپس‌آزمون بود. جامعه آماري پژوهش، شامل كليه دانش‌آموزان پسر ثبت‌نام‌شده در مقاطع ابتدايي دبستان‌هاي دولتي شهر شيراز بوده‌است. نمونه‌ي موردمطالعه 38 نفر از دانش‌آموزان با علائم بيش‌فعالي بودند كه به‌صورت چندمرحله‌اي و سپس بر اساس مقياس درجه‌بندي سوانسون، نولان و پلهام (SNAP-IV) انتخاب گرديدند. دانش‌آموزان به‌صورت تصادفي در دو گروه كنترل (17 نفر) و آزمايش (21 نفر) قرار داده‌شدند. گروه آزمايش به مدت ده جلسه در برنامه مهارت‌هاي حركتي بنيادي تمرين داده‌شد و گروه كنترل به فعاليت‌هاي روزمره خود پرداخت. يك‌جلسه قبل و پس از مداخلات، هردو گروه از دانش‌آموزان با استفاده از آزمون‌هاي عملكرد پيوسته، مازهاي پورتئوس، جاي‌گذاري اوكانر و آزمون پاس ايفرد مورد سنجش قرار گرفتند. تحليل داده‌ها با استفاده از روش تحليل واريانس طرح‌هاي تكراري مختلط انجام گرديد و نشان‌داد كه تمرين مهارت‌هاي حركتي بنيادي مي‌تواند در عملكرد كودكان با علائم بيش‌فعالي در تكانشگري حركتي تأثير معناداري داشته‌باشد. اما شواهدي مبني بر تأثير تمرينات ذكرشده بر توجه پيوسته و تكانشگري شناختي يافت‌نشد. باتوجه به يافته‌هاي پژوهش مي‌توان نيتجه‌گرفت تمرين مهارت‌هاي حركتي بنيادي به‌صورت كوتاه‌مدت مي‌تواند بر كنترل حركت و تكانه در كودكان با علائم نارسايي توجه/بيش‌فعالي مفيد واقع گردد.