اثر نوع، صحت و زمان ارائه پيش‌نشانه بر زمان واكنش انتخابي: مطالعه نظريه بازداري بازگشت

هدف پژوهش حاضر، تعيين اثر نوع، صحت و زمان ارائه پيش‌نشانه بر زمان واكنش انتخابي كل بدن برمبناي نظريه بازداري بازگشت بود. تعداد 16 نفر از دانشجويان دختر رشته تربيت‌بدني به روش نمونه‌گيري دردسترس انتخاب شدند. در اين مطالعه، از دستگاه زمان واكنش هشت‌جهته با قابليت ارائه پيش‌نشانه استفاده شد و از پيش‌نشانه ديداري و شنيداري معتبر و نامعتبر با پيش‌دوره‌هاي 1000 و 500 ، 100 و 200 ميلي‌ثانيه بين پيش‌نشانه و محرك با ترتيب تصادفي استفاده شد. تكليف موردبررسي زمان واكنش انتخابي كل بدن در چهار جهت بود. شركت‌كنندگان يك دسته پنج‌كوششي آشنايي و 18 دسته پنج‌كوششي آزمون را با ترتيب تصادفي انجام دادند. براي آزمون فرضيه‌ها از آمار استنباطي تحليل واريانس با اندازه‌گيري تكراري استفاده شد (P 0.05). مطابق نتايج، زمان واكنش در شرايط پيش‌نشانه معتبر بهتر از شرايط نامعتبر و بدون پيش‌نشانه بود. زمان واكنش بين ناهم‌زماني محرك و پاسخ (SOA) 100 و 200 ميلي‌ثانيه، در شرايط پيش‌نشانه ديداري معتبر، ديداري نامعتبر، شنيداري معتبر و شنيداري نامعتبر تفاوت معناداري مشاهده نشد؛ اما بين ساير سطوح SOA تفاوت معنادار بود. افزون‌براين، زمان واكنش در شرايط پيش‌نشانه ديداري بهتر از شرايط شنيداري بود، زمان واكنش در شرايط ديداري نامعتبر بهتر از شنيداري نامعتبر بود و در شرايط ديداري معتبر بهتر از شرايط شنيداري معتبر بود. مطابق نتايج به دست‌آمده در شرايط ديداري و شنيداري معتبر اين پژوهش تأييد كننده نظريه بازداري بازگشت است؛ اما در شرايط نامعتبر در SOAهاي مختلف هيچ اثر تسهيلي مشاهده نمي‌شود و فقط اثر بازداري در زمان واكنش مشاهده مي‌شود.