تعيين روايي وپايايي نسخه فارسي مقياس وابستگي به پرورش اندام

وابستگي به تمرين فرايندي است كه معمولأ بين ورزشكاران پرورش اندام بعد از رهاكردن تمرين، شخص را به تحمل علائم جسماني و رواني وادار مي‌كند.هدف پژوهش حاضر، تعيين روايي و پايايي نسخه فارسي مقياس وابستگي به پرورش اندام بود. بدين‌منظور، 196 ورزشكار پرورش اندام زن و مرد به‌طور تصادفي خوشه‎اي انتخاب شدند و نسخۀ فارسي مقياس وابستگي به پرورش‏ انداماسميت و هال (2004) را تكميل كردند. با استفاده از روش ترجمه بازترجمه، درستي ترجمه نسخه فارسي مقياس تأييد شد. سپس، براي تعيين روايي سازه پرسش‏نامه از تحليل عامل‎تأييدي مبتني بر مدل معادلات ساختاري و براي تعيين همساني ‏دروني از ضريب آلفاي كرونباخ استفاده شد. نتايج تحليل عامل تأييدي نشان داد كه مدل اول (نُه سؤالي) برازش مطلوبي ندارد؛ اما بعد از حذف يك سؤال، مدل دوم با هشت سؤال از شاخص‏هاي برازندگي (06/0 = شاخص ريشه ميانگين مجذور برآورد تقريب، 91/0= شاخص برازش مقايسه‏اي بنتلر؛ 86/0=شاخص برازش تاكر لويس) و همساني دروني قابل‌قبولي (همساني دروني براي كل مقياس 74/0 و براي خرده‏مقياس‏‏هاي وابستگي خبرگي، وابستگي تمريني و وابستگي اجتماعيبه‌ترتيب 80/0، 70/0 و 73/0) برخوردار است؛ بنابراين، مي‏توان از نسخه فارسي تعديل‌يافته مقياس وابستگي به پرورش ‏اندام به‏عنوان ابزاري روا و پايا براي ارزيابي و مطالعه وابستگي به پرورش ‏اندام در ورزشكاران ايراني بهره گرفت.