تأثير برنامه‌هاي آموزش فراگير در مدارس ابتدايي بر رشد حركتي، اجتماعي و عاطفي دانش‌آموزان كم‌توان ذهني

هدف از اجراي اين پژوهش، بررسي محيط آموزش فراگير بر رشد حركتي، اجتماعي و عاطفي دانش‌آموزان ابتدايي مبتلا به كم‌تواني ذهني در مدارس عادي و استثنائي بود. در اين پژوهش، اعضاي گروه نمونه 80 كودك با كم‌تواني ذهني با ميانگين سني607/1± 725/10 سال و در دامنه سني هشت تا 14 سال بودند. اين دانش‌آموزان در دسته كودكان كم‌توان ذهني آموزش‌پذير بودند و در مدارس عادي يا مدارس كودكان استثنائي مشغول به تحصيل بودند.در اين پژوهش علي مقايسه‌اي، براي سنجش رشد مهارت‌هاي حركتي از آزمون تبحر حركتي برونينكس اوزرتسكي، براي اندازه‌گيري ميزان رشد اجتماعي از مقياس رشد اجتماعي وايلند و براي سنجش بلوغ عاطفي از مقياس بلوغ عاطفي بهارگاوا (1991) استفاده شد. نتايج پژوهش نشان داد كه رشد حركتي، اجتماعي و عاطفي در دانش‌آموزان كم‌توان ذهني مدارس ابتدايي عادي به‌صورت معناداري بهتر از همتايان اين دانش‌آموزان در مدارس استثنائي است (P lt; 0.05). تحليل بيشتر نتايج نشان داد كه رشد حركتي درشت خيلي بيشتر از رشد ظريف تحت‌تأثير اين محيط آموزشي قرار دارد و تأثير اين محيط آموزشي بر خرده‌مقياس‌هاي رشد حركتي به‌ترتيب بر هماهنگي دوسويه، تعادل، هماهنگي اندام فوقاني، قدرت، سرعت دويدن و چابكي و سرعت چالاكي اندام فوقاني است. در رشد اجتماعي، خرده‌مقياس‌هاي خودياري عمومي، اجتماعي‌بودن، خودياري در خوردن، ارتباط و جابه‌جايي و حركت، به‌ترتيب بيشترين تأثير را پذيرفته‌اند و در رشد عاطفي نيز فروپاشي شخصيت، فقدان استقلال، ناسازگاري اجتماعي، بازگشت عاطفي و نبود ثبات عاطفي بيشترين تغيير را دارند. اين نتايج به‌خوبي نشان داد اگر دانش‌آموزان كم‌توان ذهني در مدارس عادي آموزش ببينند، جنبه‌هاي مختلف رشد بهتري را تجربه مي‌كنند و از اين فوايد بهره‌مند خواهند شد.