تأثير آموزش و تمرين شنا بر حس‌ حركت پسران با اختلال بينايي

هدف پژوهش حاضر، بررسي تأثير آموزش و تمرين شنا بر حس حركت پسران با اختلال بينايي بود.پژوهش حاضر ازنوع نيمه‌تجربي با طرح پيش‌آزمون و پس‌آزمون بود. شركت‌كنندگان پسران با اختلال بينايي عضو انجمن نابينايان شهرستان اراك بودند. تعداد 20 پسر سالم نابينا به‌صورت هدفمند انتخاب شدند و به‌صورت تصادفي در دو گروه تجربي (10 نفر) و كنترل (10 نفر) قرار گرفتند. براي ارزيابي حس حركت از آزمون‌ تنظيم زاويه دست برتربهرامي (1389) استفاده شد. براي هر دو گروه پيش‌آزمون اجرا شد. گروه تجربي در جلسه‌هاي تمرين به‌مدت 10 هفته (دو جلسه در هفته و هر جلسه 60 دقيقه) شركت كردند؛ اما براي گروه كنترل تمرين خاصي درنظر گرفته نشد. پس از اتمام دوره تمريني، پس‌آزمون‌هاي حس حركت در همان محيط اندازه‌گيري شدند. براي تعيين طبيعي‌بودن داده‌ها از آزمون‌ شاپيرو ويلك، براي محاسبه ميانگين و انحراف استاندارد از آمار توصيفي و براي تعيين اختلاف درون‌گروهي و بين‌گروهي پيش‌آزمون و پس‌آزمون، به‌ترتيب از آزمون‌هاي تي همبسته و تي مستقل در سطح معناداري (0.05 ≥P ) استفاده شد.آزمون تي همبسته اختلاف معنادار متغيرهاي حس ‌حركتدر گروه تجربي را نشان داد (0.05 ≥P )؛ درحالي‌كه نمرات حس حركت گروه كنترل اختلاف معناداري را نشان نداد (0.05 ≥ P). همچنين، در پيش‌آزمون‌هاي حس حركت بين دو گروه تجربي و كنترل اختلاف معناداري مشاهده نشد؛ اما در پس‌آزمون، گروه تجربي عملكرد بهتري نسبت به گروه كنترل داشت (0.05 ≥ P). نتايج پژوهش حاضر بيانگر اين بود كه تمرين شنا بر بهبود حس حركت پسران با اختلال بينايي تأثير دارد؛ بنابراين، به‌نظر مي‌رسد استفاده از آموزش و تمرين شنا در برنامه‌هاي ورزشي و توان‌بخشي افراد با اختلال بينايي مي‌تواند فوايد بسياري داشته باشد.