بررسي ديوان رباعيّات اوحدالدّين كرماني از منظر عرفان اسلامي

عارفان و شاعران و نويسندگان زبان فارسي هر كدام بنا به طرز فكر و سليقه خويش به نوعي از آداب از نظر عرفان لب به سخن گشوده‌اند و همگي آن را براي تهذيب نفس و عبرت آموزي و تكامل فرد لازم دانسته و به همگان توصيه كرده‌اند كه از انجام آداب و مقدّمات آن غافل نباشند و البتّه بيشتر اين توصيه‌ها برگرفته از سيرت و سنّت رسول اكرم (ص) است؛ ليكن در اينجا لازم دانستيم درباره شاعر نامي و عارف بزرگ اوحدالدّين كرماني عارف و شاعر نامدار سدههاي 6 و7 هجري كه هم عصر عرفاي بزرگي چون ابن عربي و مولوي بوده است، در زبان فارسي تاكنون آثاري از وي منتشر نگرديده مقاله‌اي تدوين نمائيم؛ بنابراين از آنجا كه اوحدالدّين مدّت زيادي از عمر طولاني خود را در آسياي صغير گذرانيده است و در جريان هاي فكري و سياسي و فرهنگي اين سرزمين نقش مؤثّر داشته است، پژوهندگان كشور تركيه نيز به زندگي و آثار او توجّه بسيار نشان دادهاند، ولي با اين حال برخي از جنبه هاي زندگي و افكار او هنوز هم براي فارسي زبانان چندان شناخته شده نيست. تنها اثري كه از او به جاي مانده رباعيّاتش مي‌باشد كه در مكتوبي به نام ديوان رباعيّات جمع‌آوري شده است. رباعيّات به جاي مانده از اوحدالدّين كرماني جنبه عرفاني داشته و نظرات عرفاي بزرگي چون عين القضاه همداني، شيخ شهاب الدّين سهروردي، اشعار شيخ فريدالدّين عطّار و ... در آغاز كتاب پس از مقدّمه بيان شده است.