وحدت و كثرت اديان با رويكرد عرفاني در مثنوي مولوي

پرواضح است كه مولوي بلخي يكي از شگفتي هاي ادبي و عرفاني است كه در بسياري از اشعار خود بر وحدت اديان در مثنوي تأكيد دارد. مولوي پژوهي فراوان ايران و جهان گوياي اين است كه مولانا داراي انديشه هاي بلند و فراجهاني است. او بر اين باور بوده است كه يكي از بزرگ ترين بيماري هاي بشريت، بيماري نفس اماره، خودخواهي وتكبر انسان ها براي رسيدن به مراتب مادي ودنيايي است. اين پژوهش، با روش توصيفيتحليلي به چگونگي تأثير وحدت اديان در آموزه هاي مولانا همت گمارده است كه شاخص اصلي اين بحث عرفان اسلامي است. يافته هاي پژوهش نشان مي دهد كه مولوي در تمثيلاتي كه به ويژه از اديان مي آورد، تأويلات آزادانديشانه اش درپذيرش عقايد را آشكارابر زبان جاري مي سازدو گوناگوني حكايات و موضوعات، يك هدف واحد دارد، همچون جامعه متكثري كه داراي وحدت و يكرنگي است وتأكيد بحث بر عرفان است كه در تقويت روحيه معنوي، عشق ورزي و محبّت به انسان ها دورنمايي دارد و دروحدت و اتّحاد اديان متكثرپيوندي شگفت‌انگيزبرقرارمي‌كند و انسان را به حقيقت هستي پيوند مي دهد.