مباني اعطاي حق تعيين سرنوشت در قرآن، اديان و عرفان

اسلام كه آيين رحمت و رأفت، دين خاتم و اكمل، عرفان و اديان الهي است. قرآن و مضامين عالي آن در بردارنده اصول و ارزش هاي عام انساني حقوق بشر؛ عدالت، انصاف، تساوي و نماد حكمت و معرفت است. اصولي كه بر حق خدشه ناپذير آزادي و اختيار، استقلال و حاكميت انسان بر سرنوشت خويش تاكيد دارد و ارزش هاي انساني را از اصول ديني مي داند كه خداي متعال، مردم را به رعايت آن ها رهنمون و دعوت مي كند. در واقع دين شامل دستوركار، حقوق انسان از جمله «حق تعيين سرنوشت» و تعاليم مربوط به آن است. از اين رو حكمت و عرفان نيز به عنوان معارف آسماني و زميني، پل و حلقه اتصال و پيوند آموزه هاي ديني با همه اديان الهي هستند. براين اساس دعوت انبياء و شيوهتبليغ ايشان، همگي بر مبناي آزادي انتخاب استوار بوده و انسان در قاموس قرآن كريم، موجودي مختار و آزاد و پيامبر نيز به مثابه بشارت دهنده و انذاركننده توصيف، تا گزينش مسير هدايت يا ضلالت كاملاً آزادانه صورت پذيرد. دراين نوشتار عناصر و مولفه هاي فلسفي و عرفاني حق تعيين سرنوشت در آيات قرآن كريم، اديان و انديشه‌هاي عرفاني مورد تدقيق قرار گرفته و با كنار هم قراردادن گزاره هاي به دست آمده در باره اين عناصر و مولفه ها، به ديدگاه قرآن كريم و انديشه‌هاي عرفاني در باره حق تعيين سرنوشت اشاره گرديده است.