بيان مفاهيم عرفاني در سينماي معناگرا (مطالعه‎ي موردي: فيلم پري)

يكي از حوزه‎هاي مهم فرهنگي كه بهره‌هاي فراواني از آموزه‌هاي عرفاني برده‌است، هنر سينماست و شاخه‌اي از مطالعات تطبيقي به روابط بينامتني ميان ادبيات و سينما اختصاص دارد. بسياري از مفاهيم عرفاني كه مفاهيمي ذهني و انتزاعي هستند با بهره‌گيري از شگرد‌هاي سينمايي و تخيل خلاق سينماگران، به صورت تصاويري عيني نمود پيدا كرده‌است و با اقبال مخاطبان روبه‌رو شده است. داريوش مهرجويي از كارگردانان برجسته سينماي ايران است كه در پاره‌اي از آثار سينمايي خود به طرح انديشه‌هاي عرفاني پرداخته‌است. در پژوهش حاضر به بررسي فيلم پري از منظر پرداختن به مسائل عرفاني خصوصاً عرفان اسلامي پرداخته شده است و عناصر پيرنگ، شخصيت‎پردازي مورد بررسي قرار گرفته‌است. مهم‌ترين نكته‌اي كه در فيلم بر آن تأكيد شده است، لزوم همراهي پير در تمامي مراحل سلوك است. شخصيت اصلي فيلم به سبب آن كه درك درستي از چگونگي سير و سلوك ندارد، از پذيرش همراه شدن با پير سر باز مي‌زند و همين امر بر آشفتگي‌هاي دروني وي مي‌افزايد. در بخش پاياني فيلم كارگردان به ويژگي نجات‌بخشي پير اشاره مي‌كند و شخصيت اصلي فيلم با تسليم در برابر پير و پذيرش او به عنوان راهنماي سلوك، به آرامش دست مي‌يابد و دركي تازه از حقيقت به دست مي‌آورد.