نگرشي تطبيقي به مؤلفه هاي عرفاني در اشعار احمد شاملو و يوسف الخال

از آن زمان كه زبان و ادب فارسي و عربي با عرفان پيوند خورد آثاري ژرف و سترگ به نظم و نثر در پهناي اين سرزمين ها رقم خورد. اگر عرفان را بيان هنري دين بدانيم، عارفان اين سرزمين-ها و بويژه شاعر به خوبي و تمام و كمال از عهده آن برآمده اند.اين پيوند ناگسستني ميان ادبيات و عرفان، بويژه در حوزه شعر به سبب موزون و جذّاب بودن، در دوران معاصر ادامه پيدا كرد و به نظر مي رسد براي هميشه نيز باقي خواهد ماند. ادب عربي و فارسي پيوسته تجلّي گاه عرفان و مسائل مرتبط با آن بوده است و خوانندگان با مطالعه آن به روح خود جلاء داده اند.يوسف خال از شاعران برجسته سوري مي باشد كه در شعر معاصر عربي مضامين عرفاني بسياري در ديوان شعري خود منعكس كرده است احمد شاملو نيز شاعري نوآور در شعر سپيد فارسي محسوب مي شود كه همواره مفاهيمي همچون مرگ و نيستي، قداست عشق، آزادي، واقعيت جهان هستي، و وحدت وجود در اشعارش پيوندي عميقي داشته است. در اين جستار با توجّه به اقتران زماني دو شاعر و اشتراكات انديشه هاي عرفاني هر دوشاعر بر مفاهيمي همچون (وحدت وجود، عشق الهي، باده عرفاني، آزادي، بقاء و نيستي، حقيقت عالم، رضا وتسليم) تأكيد داشته اند كه در ساختار و زبان شعري شباهت فراواني دارد. در همين راستا نگارنده با روش توصيفي – تحليلي به بررسي داده ها مي پردازد.