كاركرد عرفاني نماد رنگ در مثنوي هاي عطار نيشابوري

رنگ‌ها شكلي از بيان احساسات، افكار و تجربيات آدمي هستند. توجه به آن‌ها در متون عرفاني به دليل نقش تأويل پذيري در شناخت بينش شاعران صوفي مسلك اهميت ويژه‌اي دارد. ضرورت پژوهش حاضر كشف رموز رنگ‌هايي بود كه عطار از آن به زبان نمادين مفاهيم باطني را تأويل كرده است. بازگشايي معناي رمزي رنگ‌هاي به كار رفته در چهار مثنوي عطار و رسيدن به معاني نهفته و عرفاني زﻣﻴﻨﺔ تازه‌اي براي درك معاني اشعار وي فراهم مي‌كند. پرسش اساسي اينجاست كدام رنگ‌ها و با چه مفاهيم رمزي در اشعار شيخ عطار بازتاب داشته است؟ نگارنده در اين جستار حين بررسي چهار منظومه عرفاني شاعر با رنگ‌هاي نمادين مواجه شد. اين رنگ‌ها، سپيد يا سفيد، سياه و كبود، نيلي يا فيروزه اي، زرد، سبز و سرخ بودند. نتايج حاصل از اين پژوهش نشان داد كه عطار علاقه وافري به استفاده از زبان نمادين رنگ براي بيان مفاهيم عرفاني دارد. نمود حالات عرفاني از طريق زبان سمبليك رنگ در مثنوي‌ها مخاطب را به عميق‌ترين لايه‌هاي دروني عرفان كشانده است.رنگ‌ها در زبان شعري عطار با پيشينه اعتقادي، اساطيري، ادبي و عرفاني داراي تأويل‌هاي منفي و مثبت بودند.