بررسي تأثير هشت هفته فعاليت ورزشي هوازي بر سطوح پنتراكسين 3 و پروتئين واكنشگر C در بيماران كرونري ديابتي و غير ديابتي متعاقب مداخلات ريوسكولاريزاسيون

هدف اين پژوهش، بررسي اثرهاي ورزش هوازي بر پنتراكسين سه و پروتئين واكنشگرC در بيماران عروق كرونر ديابتي و غيرديابتي، بعد از مداخلات ريوسكولاريزاسيون بود. در اين مطالعه، تعداد 59 بيمار عروق كرونري شركت كردند و در دو گروه مداخله (تعداد = 29 نفر، سن 6.75 ± 58.65 سال، وزن 11.25 ± 76.58 كيلوگرم، ديابتي/ غيرديابتي: 15.14) و كنترل (تعداد = 30 نفر، سن 7.21 ± 58.33 سال، وزن 14.79 ± 76.13 كيلوگرم، ديابتي/ غيرديابتي: 15.15) جاي گرفتند. گروه مداخله در هشت هفته، هر هفته سه تا چهار جلسه، هر جلسه 60 دقيقه و فعاليت ورزشي هوازي با شدت مطلق 70 درصد ضربان قلب بيشينه شركت كردند. نمونه‌هاي خوني قبل و بعد از هشت هفته فعاليت ورزشي هوازي جمع‌آوري شدند و سطوح پلاسمايي پنتراكسين سه و پروتئين واكنشگر C اندازه‌گيري شد. مقايسه پيش‌آزمون‌ها با آزمون تحليل واريانس انجام شد و درصورت وجود اختلاف معنادار، پس‌آزمون‌ها با استفاده از آزمون تحليل كوواريانس با كنترل مقادير پيش‌آزمون مقايسه شدند. سطح معناداري 0.05  P ≤ بود. نتايج نشان داد كه پس از هشت هفته فعاليت ورزشي هوازي، سطوح پنتراكسين سه و پروتئين واكنشگر C در گروه مداخله نسبت به گروه كنترل، كاهش معناداري يافت (P ≤ 0.01). سطوح پلاسمايي پنتراكسين سه در بيماران غيرديابتي به‌صورت معناداري كمتر از بيماران ديابتي بود ( P ≤ 0.05)؛ اما بين مقادير پلاسمايي پروتئين واكنشگر C بيماران ديابتي و غيرديابتي، تفاوت معناداري مشاهده نشد (P 0/05). علاوه‌براين، در بيماران قلبي عروقي، فعاليت ورزشي هوازي باعث كاهش سطوح بيوماركر التهابي پنتراكسين سه و پروتئين واكنشگر C مي‌شود. همچنين، اثربخشي فعاليت ورزشي هوازي در بيماران غيرديابتي بيشتر از بيماران ديابتي است.