تغييرات تحريك‌پذيري قشري – نخاعي و پاسخ‌پذيري موتونورون‌هاي نخاعي در حين و پس از انقباضات زيربيشينه وامانده‌ساز

هدف اين پژوهش، بررسي تغييرات تحريك‌پذيري قشري – نخاعي و پاسخ‌پذيري موتونورون‌هاي نخاعي عضله دوسربازويي در پاسخ به خستگي زيربيشينه بود. تعداد هشت آزمودني مرد فعال به‌صورت داوطلبانه و در سه جلسه مجزا در اين پژوهش شركت كردند. پس از اندازه‌گيري يك تكرار بيشينه در جلسه اول، در جلسات دوم و سوم پتانسل برانگيخته حركتي (MEP) و پتانسيل برانگيخته گردني – بصل‌النخاعي (CMEP)، قبل از خستگي، بلافاصله پس از اتمام هر ست پروتكل خستگي و در فاصله زماني پنج و 10 دقيقه پس از اتمام پروتكل خستگي، با استفاده از تحريك مغناطيسي قشر حركتي مغز و مسيرهاي نخاعي اندازه گيري شدند. در اين پژوهش، از سه ست سه‌دقيقه‌اي حركت فلكشن و اكستنشن آرنج با 25 درصد يك تكرار بيشينه و فاصله يك دقيقه بين ست‌ها، به‌عنوان پروتكل خستگي استفاده شد. نتايج پژوهش با استفاده از روش آماري تحليل واريانس با اندازه‌گيري تكراري نشان داد كه MEP پس از پايان ست دوم (P ₌ 0.006) و سوم (P ₌ 0.001) و همچنين، پنج دقيقه پس از اتمام پروتكل خستگي (P ₌ 0.000) به‌صورت معناداري كاهش يافته بود. همچنين، CMEP بلافاصله پس از ست اول (P ₌ 0.014)، ست دوم (P ₌ 0.008)، و ست سوم (P ₌ 0.010) پروتكل خستگي به‌صورت معناداري كاهش يافت. به‌نظر مي‌رسد كه در خستگي زيربيشينه، كاهش تحريك‌پذيري قشري نخاعي و پاسخ‌پذيري موتونورون‌هاي نخاعي، هردو در كاهش عملكرد تأثيرگذارند. همچنين، اين انقباضات به زمان بيشتري براي ريكاوري سيستم عصبي پس از خستگي نياز دارند.