پاسخ حاد و سازگاري شاخص‌هاي فيزيولوژيك و انتزاعي اشتها و وزن بدن به فعاليت هوازي در زنان ميان‌سال و سالمند چاق

در مداخلات كنترل وزن با خنثي‌شدن هزينه انرژي ورزش توسط افزايش اشتها، كاهش وزن كمتر از حد انتظار است؛ بنابراين، در اين پژوهش، پاسخ حاد و سازگاري مزمن شاخص‌هاي فيزيولوژيك و انتزاعي اشتها و وزن بدن را به فعاليت هوازي در زنان چاق ميان‌سال و سالمند بررسي كرديم. در ابتدا و پس از هشت ‌هفته تمرين ‌هوازي(سه‌ جلسه دويدن در هفته براي صرف 500 كالري با 50 درصد ضربان قلب لحظه واماندگي در GXT) وزن، اشتها، گلوكز، انسولين و گرلين پلاسمايي 26 زن ميان‌سال و سالمند چاق غيرفعال (وزن: 36.9 ± 92.58 كيلوگرم، سن: 7.3 ± 56.19 سال، حداكثر اكسيژن مصرفي: 3.78 ± 32.07 ليتر در دقيقه) در دو گروه تجربي و كنترل، قبل و پس از صرف صبحانه و يك ‌جلسه فعاليت هوازي، اندازه‫گيري (چهار سنجش) شدند. از آزمون‌هاي تي ‌مستقل، تي‌ همبسته و تحليل ‌واريانس اندازه‌گيري‫ مكرر براي تحليل داده‌ها استفاده شد.با اينكه تمرين هوازي وزن گروه تجربي را كاهش داد(001.0 =P )؛ ولي وزن هر دو گروه دربين سنجش‌هاي اول با دوم و سوم با چهارم به‌دنبال صبحانه و يك جلسه ورزش افزايش يافت  (P 0.05). قبل از دوره تمرين، گرلين گروه تجربي پس از صبحانه و فعاليت حاد افزايش يافت (P = 0.023) و در گروه ‌كنترل (فقط صبحانه) كاهش يافت (P = 0.001). همچنين در هر دو گروه تجربي و كنترل، انسولين (P = 0.001) و گلوكز خون (P = 0.003) افزايش يافتند؛ درحالي‌كه احساس گرسنگي   (P = 0.001) كاهش يافت. پس از دوره تمرين، بهره سيري صبحانه فقط در گروه تجربي افزايش معنا‫داري يافت (P = 0.018). پاسخ حاد گلوكز افزايش يافت (P 0.05) و پاسخ حاد گرلين، انسولين و احساس گرسنگي در گروه تجربي كاهش يافت (P 0.05)؛ اما در گروه كنترل، پاسخ حاد گلوكز و انسولين افزايش يافتند (P 0.05)؛ اما گرلين و گرسنگي كاهش (P 0.05) يافتند. افزايش گرسنگي ناشتايي ناشي از تمرين سبب دست‌نيافتن به كاهش وزن موردانتظار از تمرين مي‌شود كه پيشنهاد مي‌شود حداقل در صبحانه، غذاهاي كم‌كالري‌تر مصرف شود. همچنين، با توجه به اثر يك جلسه ورزش در افزايش بهره سيري غذا، پيشنهاد مي‌شود كه صبحانه به بعد از جلسه ورزش موكول شود.