وحدت، اضطرار يا تكليف‌ و راهكارهاي عملي آن

اختلاف نظر بين انسانها تا جايي كه موجب تكامل و پيشرفت علمي و عملي شود، ممدوح و ستوده، و در صورتي كه موجب كينه آفريني و دشمني ميان آنها گردد، مذموم و ناپسند است. در طول تاريخ اسلام، اختلافات از نوع دوم در اثر عوامل مختلف تاريخي و غيره به وجود آمده است. كنار گذاشتن اختلافات از اين نوع و به كار گيري اصول وحدت آفرين مانند اصل توحيد، اصل پيروي از پيامبر(ص) و اصل رعايت موازين اخلاقي، جزء تكاليف و احكام اوليه (نه ثانوي اضطراري) مي‌باشد. ارائه راهكارهاي عملي براي رسيدن به اين هدف، از قبيل اجتناب از اعمال مستحبي اختلاف برانگيز، تحريم رسمي اهانت و فحاشي به شيعه و سني و صحابه در فتاواي مراجع و شيوخ ديني و غيره از جنبه‌هاي جديد تحقيق حاضر مي‌باشد. همچنين در اين تحقيق اثبات گرديد كه بروز اختلافات بين شيعه و سني، عوامل تاريخي داشته كه هر چقدر به صدر اسلام و زمان حيات پيامبر(ص) نزديك مي‌شويم، ميزان اختلافات كمتر، و برعكس هر چقدر از زمان شارع دورتر مي‌شويم، ميزان اختلافات زيادتر مي‌شود.