ذبيحه اهل كتاب در آيات قرآن و روايات فريقين

خوراك انسان موضوع بسياري از مسائل فقهي است. ذبح حيوانات، يكي از مهم‌ترين مسائل در اين زمينه است كه شرايط و مقررات خاصي بر اين مسئله حكم‌فرما است. مسئله­ حليت يا حرمت ذبيحه اهل كتاب، از ديرباز محل بحث فقيهان بوده است. در اين باره، محل اختلاف اين است كه آيا حليت ذبيحه، مشروط به مسلمان بودن ذبح كننده است، يا در صورتي هم كه ذبح توسط اهل كتاب صورت گيرد، گوشت حيوان ذبح شده حلال است؟ فقيهان اماميه و اهل‌سنت در مواجهه با اين مسئله، به دو دسته تقسيم شده‌‏اند: اندكي از فقيهان اماميه و غالب فقيهان اهل‌سنت به حليت گوشت حيوان ذبح شده توسط اهل كتاب معتقدند و غالب فقيهان اماميه، ذبيحه اهل كتاب را حرام مي‌دانند. قائلان به حرمت ذبيحه اهل كتاب، از ميان ادله نقلي به آياتي اشاره كرده‌­اند كه مسلمانان را منع مي­‌كند از خوردن آنچه نام خداوند بر آن برده نشده است و نيز به رواياتي استناد مي‌كنند كه ذبيحه اهل كتاب را حرام مي­‌دانند. آنها رواياتي را كه بر حليت دلالت دارند، بر تقيه حمل، و بر حكم حرمت ادعاي اجماع كرده‌‏اند. موافقان حليت نيز به آيه پنجم سوره مائده استناد كرده‌­اند، همچنين آنها به رواياتي تمسك كرده‌­اند كه به‌طور صريح يا ضمني به حليت ذبيحه اهل كتاب اشاره دارند. آنها ادعاي اجماع را باطل اعلام كرده و رواياتي را كه از تناول ذبيحه اهل كتاب منع كرده­‌اند، بر كراهت حمل مي‌كنند. در اين مقاله با بررسي ادله مذاهب خمسه پيرامون ذبيحه اهل كتاب، حكم اين مسئله بررسي شده است.