بررسي رابطه معنايي با ويژگي‌هاي آوايي و ميزان بسامد همخوان‌ها در القاي مفاهيم آيات قرآني

يكي از مهم‌ترين جنبه‌هاي اعجاز زباني قرآن، موسيقي دلنشين آن است كه يكي از مؤلفه‌هاي آن، القاي معاني ديني مي‌باشد. پژوهش حاضر بر آن است تا به بررسي رابطه معنا و آوا در مفاهيم مربوط به موضوعات اخلاقي و معاد بپردازد و تأثير آن را در پذيرش و اندازه انگيختگي توسط خواننده يا شنونده بررسي كند. روش بكاررفته در اين پژوهش، كتابخانه‌اي، توصيفي تحليلي و آماري مي‌باشد. نتايج حاصل از بررسي داده‌هاي مورد نظر نشان داد كه همخوان‌هاي انسدادي در بيان مفهوم معاد بيش‌ترين ميزان بسامد و همخوان‌هاي سايشي بيش‌ترين ميزان بسامد در بيان مفاهيم اخلاقي را دارا مي‌باشند. اين موضوع نشان مي‌دهد كه ارتباط مستقيمي بين مشخصه‌هاي آوايي و مفاهيم مورد نظر وجود دارد. بدين معني كه هر واكه و همخوان بيانگر يك احساس است. اين مسأله، امري فطري است و تقريباً در تمام زبان‌هاي دنيا وجود دارد و نشان‌دهنده اين است كه قرآن كريم از همه ظرفيت‌ها و امكانات براي تبليغ پيام سعادت بهره‌مند است.