تحليل كيفي بعد اجتماعي مديريت متمركز روستايي، از مشروطه تا اصلاحات ارضي: مطالعة روستاهاي حاشية زاينده رود در بخش گركن جنوبي شهرستان مباركه

بيش از نيم قرن متمركزشدن و يك پارچگي ادارة امور روستاها، از دوران مشروطه تا اصلاحات ارضي، مي گذرد. هدف مطالعة حاضر، شناخت نحوة سامان بخشي امور روستا در دورة گسترش نظام مالكيت زمين، از مشروطيت تا انجام برنامة اصلاحات ارضي، است. روش اين پژوهش كيفي است و با استفاده از تحليل موضوعي داده هاي حاصل از اسناد و مصاحبه ها تجزيه و تحليل شده است. جامعة آماري اين تحقيق روستاهاي بخش گركن جنوبي شهرستان مباركه است. به منظور گردآوري اطلاعات، با پنجا هنفر از مطلعان كليدي درباب مديريت روستا مصاحبه شد. يافته ها نشان مي دهد كه مالكيت زمين با لغو تيول داري گسترش و رسميت يافت كه پيامد آن شكل گيري تمركز مديريت بر امور روستا بوده است. از يافته هاي مهم اين تحقيق شناخت مديريت متمركز روستا با عامليت مالك در ادارة امور روستا در حوزه هاي مديريت آب، سامان بخشي نظم، انضباط و امنيت در روستا، مديريت ارتباطات، مديريت عوامل توليدي و نيز حمايت مالك از روستاييان، به ويژه در ساخت راه ها و مدرس هها و مكا نهاي عمومي است. از ديگر يافته هاي اين تحقيق اين است كه مالك كدخدا را در فرآيندي پيچيده انتخاب م يكرد، تأييد دولت و پذيرش روستاييان از ديگر شروط كدخدايي بود. نتيجة اين تحقيق نشان م يدهد كه مصالحه گري، كليت نگري، حمايت گري، تجربه گرايي، دخالت دولت در كمترين ميزان، و فقدان بوروكراسي مهم ترين تعيين كننده هاي اجتماعي دورة تمركز مديريت روستا در حدفاصل زماني مشروطه تا انجام برنامة اصلاحات ارضي بوده اند.