تجربة پذيرش فرزندخواندگي به مثابة مسئلة اجتماعي (مطالعة خانوادة جانبازان قطع نخاعي)

بدون عنوان

موضوع مقالة حاضر مسئلة پذيرفتن فرزندخوانده، ابعاد مختلف آن و نيز تجربة زيستة خانواده هاي جانبازان قطع نخاعي درباب فرزندخوانده است. موضوع فرزندخواندگي در خانوادة جانبازان زماني معني پيدا مي كند كه بسياري از جانبازان قطع نخاعي، به دليل ناتواني جسمي و جنسي، قابليت داشتن فرزند را ندارند و ب هناچار، به پذيرفتن فرزند روي مي آورند. حال، سؤال اين است كه آنها موقعيت خود را پس از پذيرفتن فرزند و نحوة مواجهه با آن چگونه روايت مي كنند. با چه دشواري هاي احتمالي دراين زمينه مواجه شده اند؟ به نظر مي رسد خانواده ها با دشواري هاي مختلفي مواجه شده اند كه پيش بيني پذير نبوده است. انتخاب روش نظرية مبنايي، به مثابة روشي كيفي، نخست، به فهم عميق تر موضوع مي انجامد، و دوم، به بسط بيشتر مفاهيم نظري و امكان نظريه سازي دراين باره كمك مي كند. سوژه هاي تحقيق را 20 نفر از جانبازان قطع نخاعي (اعم از قطع نخاع از كمر و قطع نخاع از گردن) در سه شهر تهران، قم و اصفهان تشكيل داده اند. مطابق يافته ها، جانبازان در مواجهه با مشكلاتي چون تنهايي و بروز اختلافات خانوادگي ناشي از آن، ب همنظور ايجاد پيوندهاي بيشتر عاطفي، مناسب ترين راه را پذيرفتن فرزندخوانده تشخيص داده اند، اما ب همرور زمان با رسيدن فرزند به سن بلوغ، ب هويژه از دورة دبيرستان به بعد، خانواد هها با مسائل و دشواري هاي ،« راز بزرگ » چندوجهي مواجه شده اند. پنهان كردن موضوع فرزندخوانده با عنوان برخورد اقوام و دوستان، موضوع تك فرزندي، موانع ،« محرم و نامحرمي » مسئلة را مي توان « طرد يا ترحم اجتماعي » حقوقي، دشواري هاي عرفي و عدم پذيرش جامعه ازجمله مسائل پذيرفتن فرزندخوانده در چنين خانواده هايي برشمرد.

فاقد چكيده