حكمرانيِ مسئولانة پژوهش و نوآوري در دانشگاهها

يكي از مهمترين ابعاد پژوهش و نوآوري مسئولانه، ايجاد الگويي جديد براي حكمرانيِ علم است. بهاينمنظور، در مقالة حاضر به نقد و بررسي الگوهاي كنوني مديريت و حكم راني جوامع علمي پرداخته شده است كه تركيبي از الگوهاي بوروكراتيك سلسله مراتبي، بازاري و شبكهاي است. اين الگوها با توجه به اقتضائات پژوهش و نوآوري مسئولانه بررسي خواهند شد. اصليترين پرسش مقالة حاضر اين است كه خاستگاه چيست و حكمرانيِ مناسب براي تحقق پژوهش و « پژوهش و نوآوري مسئولانه » مفهوم نوآوري مسئولانه چه ويژگيهايي بايد داشته باشد، حكمراني علم در چارچوب پژوهش و نوآوري مسئولانه چه شروط عملي و مديريتياي دارد و اين شروط را با چه تغييرات يا تحولهايي در نظام حكمراني دانشگاهها در ايران ميتوان برآورده كرد. براي نيل به اين مقصود، با نگاهي تاريخي به الگوهاي حكمراني دانشگاهها در ايران، به صورت موردي، شيوه هاي تكوين نظام حكمراني دانشگاه تهران مطالعه شده است. نتيجة راهبردي پژوهش اين است كه با توجه به ساختار سست مديريت دانشگاهها در ايران و عدم توازن حكمراني شبكه اي آموزش عالي، مفهوم مديريت نوين دولتي قادر است مفهوم مسئوليت پذيري و نظام پاسخگويي سلسله مراتبي در دانشگاهها را به نحوي معتدل احيا كند.