بررسي مؤلفه‌هاي زباني پسامدرن در داستان «دوباره از همان خيابان‌ها» نوشته بيژن نجدي

يكي از خصوصيات عمده داستان‏نويسي دهه‏هاي شصت و هفتاد در ايران، تلاش براي گشودن دريچه‏هايي تازه به جهان داستان و بالابردن سطح داستان‌نويسي است. در بين تلاش‏هاي انجام‌شده ميان داستان‏نويسان اين دو دهه، كارهاي اندك بيژن نجدي، جايگاهي خاص دارد؛ چراكه آثار اين نويسنده، از زمينه‌هاي مهم ظهور و پيدايش رويكرد پست‌مدرنيسم در عرصه داستان‌نويسي معاصر ايران به شمار مي‌رود. در اين مقاله، سعي بر آن است كه علاوه‌بر ارائه تحليلي پسامدرنيستي از داستان كوتاه «دوباره از همان خيابان‌ها» نوشته بيژن نجدي، عناصر بلاغي مرتبط با پسامدرنيسم و ارتباط آن‌ها با شاعرانگي نوشتار نجدي مشخص شود. براي اين منظور، ابتدا پسامدرنيسم و مؤلفه‌هاي برجسته‌اي از ادبيات داستاني آن همچون اتّصال كوتاه، فراداستان، محتواي هستي‌شناسانه، فروپاشي روايت‌هاي كلان و... با تكيه بر نظريه‌هاي منتقدان برجسته اين حوزه، همچون ديويد لاج، پاتريشيا وُ، بري لوئيس و ديگران به اختصار بيان شده، سپس وجود هركدام از اين عناصر با ذكر نمونه‌هايي از داستان اثبات مي‌شود. مي‌توان گفت علاوه‌بر آنكه حضور اين مؤلفه‌ها در كنار يكديگر، حكايت از پسامدرنيستي ‌بودن اين اثر دارد، عناصر بلاغي نيز در قالب شاخصه‌هاي زياده‌روي و آيروني بر شاعرانگي اثر افزوده‌اند.