پديدارشناسي بن مايه‌ها در چكامه ي طوفان نوح اثر آلفرد دوويني

تاكنون بسياري شعر طوفان نوح، اثر آلفرد دوويني را تفسير كرده اند. اغلبِ مفسران درونمايه هاي اين شعر را متأثر از رويدادهاي ناگوار و ناكامي هاي زندگي فردي و اجتماعيِ ويني دانسته اند بي آن ‌كه به شالوده ي خودِ شعر توجه كنند. هدف اصلي اين مقاله آن است كه با استفاده از پديدارشناسي هايدگر، خودِ شعر را در كانون توجه قرار دهد و درونمايه هاي آن، يعني نامهرباني خداوند؛ خشم طبيعت؛ اشك؛‌ و طغيان را به مثابه‌ي بنيان هاي هستيِ انساني تفسير كند. شعر طوفان نوح، شعري درباره‌ي هستي انساني است. اين شعر، انساني را توصيف مي كند كه از مواجهه‌ي با دو پديدار رهاشدگي و دلهره كه ريشه در موقعيت انساني او دارند، نمي‌گريزد و به فرديّت دست مي‌يابد. چنين انساني با ردِّ هرگونه اقتداري بيرون از خود، به آزادي عشق مي‌ورزد؛ خود را به خويش مي سپارد؛ و بانگ طغيان مي زند.