جلوه‌هايِ امرِ نشانه‌‌اي در ساحتِ نمادين: خوانشِ گفتمانِ جنون در سه تراژديِ برجسته‌ي ويليام شكسپير از ديدگاه‌ِ جوليا كريستوا

مضمون جنون و جلوه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هاي آن از ديرباز در آثارِ ادبي به اشكالِ مختلف ترسيم و توصيف شده است. شكسپير يكي از نويسندگاني است كه اين پديده را در تعدادي از تراژدي‌هاي خود از طريقِ آفرينش و معرفيِ چند شخصيتِ پيچيده بازنمايي كرده است. پرداخت و برداشتِ او از اين پديده را بسياري از منتقدان نوآورانه و به دور از باورهايِ سنتي و پنداشت‌هايِ رايج مي‌‌‌‌‌‌دانند. از همين رو مي‌توان اين عارضه و شخصيت‌هايِ مجنون در آثارِ او را  بر مبنايِ نظريه‌هاي معاصر بررسي و تحليل نمود. شكسپير به ويژه زبانِ شاخصي براي شخصيت‌هايِ مجنونِ تراژدي‌هايِ خود ابداع مي‌كند كه بازتابِ وضعيتِ روانيِ آن‌هاست. در اين جستار، گفتارِ چهار شخصيت در سه تراژدي برجسته‌ي شكسپير – هملت، شاه ‌لير، و مكبث –  از ديدگاهِ جوليا كريستوا بر اساسِ نظرياتِ زبان‌شناختيِ او در موردِ خصلتِ نشانه‌اي و نمادينِ زبان تحليل خواهد شد، با اين پيش‌فرض كه گفتمانِ جنون در اين نمايشنامه‌‌ها حاصلِ هجومِ وجهِ نشانه‌اي به وجهِ‌ نمادين زبان است.