بررسي كارآمدي فنون هفتگانه سبك‌شناسي تطبيقي در چارچوب ترجمه ادبي (مطالعه موردي: خانواده تيبو)

در اين مقاله، به بررسي تطبيقي ميان جلد اول رمان خانواده تيبو، نوشته روژه مارتن دوگار (۱۸۸۱-۱۹۵۸) به زبان فرانسه كه به سال ۱۹۲۲ به چاپ رسيده، و ترجمه فارسي آن به قلم ابوالحسن نجفي (۱۹۲۹-۲۰۱۶) كه براي اولين بار در سال ۱۹۸۹ منتشر شده است مي‌پردازيم. هدف ما، شناخت ميزان كارآمدي فنون هفتگانه سبك‌شناسي تطبيقي است، آن گونه كه وينه (۱۹۱۰-۱۹۹۹) و داربلنه (۱۹۰۴-۱۹۹۰) بيان كرده‌اند. اين فنون عبارت‌اند از: وام‌گيري (Emprunt)، گرته‌برداري (Calque)، ترجمه تحت‌اللفظي (Traduction littérale)، تغيير ساختار (Transposition)، تغيير بيان (Modulation) ، معادل‌يابي (Équivalence) و اقتباس (Adaptation).براي اين كار، مواردي را كه ذيل فنون ترجمه قرار مي‌گيرند از متون پيش‌گفته استخراج كرده، با تحليل هر يك از موارد مذكور، سعي مي‌كنيم تفاوت‌هاي ساختاري و سبك‌شناسي ميان دو متن (و دو زبان) را شناسايي كنيم. كليدي‌ترين مسائلي كه قصد پاسخگويي به آنها را داريم، اين است كه آيا اين فنون به تنهايي مي‌توانند تمام پديده‌هاي ترجمه‌شناسي موجود را توجيه كنند؟ و در صورت منفي بودن پاسخ مشكل كجاست؟ و براي حل مشكل به چه اصلاحاتي نياز داريم؟