ميراثي از جنس خسران: جستجوي خانه در برزخ دايسپورا

مقاله ي حاضر به بررسي «لامكان ها» در ادبيات داياسپورا و تاثير آن بر مقوله ي «هويت» اقليت مهاجر مي پردازد. نويسنده با استفاده از رويكرد مطالعات فرهنگي و جغرافياي پسا-استعماري و با بهره گيري از نظريات منتقداني نظير مارك اوژه و راجرز‌ بروبيكر در پي پاسخ به اين پرسش بنيادي است كه چگونه گفتمان نئو-امپرياليسمي در دوران پسا-جهاني توانسته در قالب ‌مقوله ي نوين «شهروند خوب جهاني» ديگربار ساختار سلسله‌ مراتبي «خود/ديگري» دوران استعمار را تكرار كند؟ بدين منظور كتاب برجسته ميراثي از جنس خسران (2006)، نوشته ي كيرن ‌دسايي (Kiran Desai)، بررسي مي شود تا به چگونگي تاثيراين ساختار سلسله مراتبي ‌در شكل گيري «لامكان ها» در غرب ‌پرداخته شود. چنين استدلال مي شود كه غرب، علي رغم برجسته كردن مرزهاي نژادي و تلاش مبني بر حذف ‌اقليت مهاجر از عرصه ي متروپل و حفظ خلوص فرهنگي خود، نتوانسته است از شكل گيري پسا-داياسپورا، يا الگوي جديدي از داياسپورا، كه مبتني بر «قوميت موقعيت مدار» است پيشگيري كند و ناگزير از بازتعريف مقوله ي هويت و جغرافياي فرهنگي در عصر جهاني شدن است.