روش‌شناسي زندگي‌نامه نويسي در ادبيات عرفاني (مطالعه موردي: تذكر‌ۃ‌‌ الاولياء عطار نيشابوري)

زندگي‌نامه به‌مثابه گزارش و حكايت كتبي از ابعاد زندگي شخصيتي تاريخي است. اين شيوه در عصر حاضر يكي از مؤلفه‌هاي اصلي و كارآمد در حوزه ادبيات و تاريخ محسوب مي‌شود. با توجه به الگوها و شيوه‌هاي متعددي كه در نگارش زندگي‌نامه‌هاي ملل مختلف به كار رفته‌است، مي‌توان پرسش‌هايي به شرح زير مطرح كرد: زندگي‌نامه‌ها بر پايه چه اصول و قواعدي نگارش يافته و در حوزه معرفت‌شناسي و هستي‌شناسي ملزم به رعايت چه مقولاتي است؟ زندگي‌نامه‌هاي عرفاني از چه جايگاه علمي و ويژگي‌هاي بياني برخوردارند؟ و در نگارش و عينيت‌بخشي به اين نوع از زندگي‌نامه‌ها از چه منابع و دانش‌هايي استفاده مي‌‌شود؟ براي مطالعه روش‌شناسانه زندگي‌نامه‌هاي عرفاني، يكي از برجسته‌ترين متون نثر عرفاني، يعني تذكرۃالاولياء را بررسي كرده‌ايم. در مقام پاسخ به پرسشهاي مذكور و تبيين آن كوشيديم كه با بهره‌گيري از نظريه­هاي جديد ادبي و تجزيه و تحليلِ ابعاد وسيع معرفتي تذكرۃالاولياء، شرحي كلي از سرشت ادبي عرفاني و تاريخي اين اثر ارائه دهيم و نقش اصول زندگي‌نامه‌نويسي و نحوه استفاده آنها را توسط عطار، در شكل‌گيري گزاره‌هاي ادبي و عرفاني تبيين كنيم.