تجربة طرد اجتماعي: مطالعة هه ورامي هاي شهر مريوان

هدف پژوهش حاضر، اِمكان مداخله و تغيير در وضعيت طرد اجتماعي هه ورامي هايِ شهر مريوان از سوي سوراني ها است. در اين راستا، از رويكردي كه در درون سنت فكري فرانسه (وجه رابطه اي) جاي مي گيرد و با استفاده از نظريات و مفاهيم پيير بورديو و هيلاري سيلور كه در قالب سه پارادايم (انسجام، تخصصي شدن و انحصار) به مبحث طرد مي پردازند، سود جسته ايم. روش به كار رفته، مردم نگاري انتقادي است كه در پي واكنش به جامعۀ فعلي و حامي رهايي بخشي گروه هاي حاشيه اي جامعه است. از هه ورامي هايي كه در بازار سنتيِ شهرِ مريوان در تعامل با سوراني ها هستند، به صورت بحث گروهي، مصاحبه به عمل آمده است و در تجربياتِ حاصل از سه بافتِ موقعيتي كه در نتيجۀ مهاجرت هه ورامي ها به شهر بوده است، مسئلۀ طرد اجتماعي را مورد بحث قرار داده ايم. در بافتِ موقعيتي اول كه با روند مهاجرتي كند و افول سيستم ارباب_ رعيتي مشخص ميگردد، با عدم مسئله مندن شدن طرد مواجه هستيم. تحولاتِ بعد از جنگ ايران و عراق، مهاجرتِ بي رويه و هم پاي آن گسترش شهرگرايي، اهميت بازار و تسلطِ هژموني فرهنگي ناشي از ارتباط با كردستان عراق، ويژگي هاي بارز بافت موقعيتي دوم هستند كه در آن مسئلۀ طرد مطرح شده است و اين بافت موقعيتي بيشتر ناظر به تجربيات ميانسالاني است كه به شهر مهاجرت كرده اند. موقعيت سوم كه تجربۀ جوانان را بيشتر مدنظر قرار ميدهد، با ويژگي هاي ادغام در هويتِ فرهنگي شهري، شركت در انجمن ها و افزايش تحصيلات مشخص ميشود. تأكيد اين موقعيت كنوني، بر هويت شهري_ سوراني همگن است. يافته هاي تحقيق همچنين نشان مي دهند كه هه ورامي ها از سوي سوراني ها در ميدان فرهنگي هم طرد ميشوند (به مثابۀ تصاحبِ تمايزات شان و ادغام در فرهنگ خودي) كه در ميدان اجتماع ي واكنش آنها، تمايزگذاري از طريق معاشرت ها و فعاليت هاي درون گروهي (به ويژه به مثابۀ تمايز زباني/ لهجه اي)است.

فاقد چكيده مي باشد