دو مسأله و يك انتخاب در حقوق داوري: عدالت يا اراده طرفين؟

قوانين، سهمي چنداني در داوري، در مقايسه با اراده اشخاص ندارند. دو طرف دعوا، به دنبال رفع اختلاف در مرجعي ديگر، با قواعدي ديگر هستند. از اين رو، اصولاً قانون و به تبع آن، داور و دادرس (براي كنترل رأي داور يا قبول اصل داوري) بايد آنچه را كه طرفين اراده مي كنند، بپذيريد. نقطه مقابل اين اراده، مفهوم برتر عدالت است. دادگرايي نيز امري وجداني است و از وجدان دادرس، به آساني حذف نمي شود. در مواردي كه اين مفاهيم (اراده اشخاص و عدالت) در حالت تعارض قرار مي گيرند، بايد يكي را بر ديگري مقدم دانست. اما كدام يك مقدم است؟ بايد به خواست غيرعادلانه و غيرمنصفانه اشخاص احترام نهاد يا مفهوم عدالت را از هجوم اراده هاي زودگذر، مصون نگهداشت؟ در اين مقاله با تحليل دو موضوع و نقل آرايي از رويه قضايي، مفهوم عدالت، مقدم بر اراده طرفين تلقي شده است.