ارائه مدل بهينه شناسايي نقاط حادثه خيز راههاي دوخطه برون شهري ايران

تصادفات رانندگي، جزئي از ترافيك و حمل و نقل در راه ها مي باشند كه همواره وجود دارند و براي مديريت آنها بايد تدابيري انديشيد. نكته قابل توجه اين است كه سوابق نشان ميدهد تعداد قابل توجهي از تصادفات در نقاط خاص از جمله شيبها، قوسها و تقاطع هاي راه متمركز شده است؛ لذا اصلاح و ارتقاي ايمني اين نقاط در كاهش تصادفات و تلفات جاده اي، بيشترين اثر را دارد. مطالعه حاضر از نوع مقطعي، توصيفي و تحليلي است. قلمرو پژوهش، تمامي راه هاي دو خطه اصلي برون شهري كشور ايران كه بر اساس فراواني تصادفات وضعيت بحراني داشته اند، مي باشد. بدين منظور، اطلاعات موردنياز تصادفات براي يك دوره 5 ساله (از سال 1390 تا 1394) و ديگر داده هاي موردنياز از طريق پليس راه استان ها و مركز مديريت راه ها تهيه شد و به منظور شناسايي نقاط حادثه خيز با استفاده از سه معيار شناسايي نقاط حادثه خيز شامل معيار فراواني تصادف، شاخص همسنگ خسارت مالي و برآورد بيز تجربي مورد تحليل و بررسي قرار گرفت. يافته ها نشان داد كه روش فراواني تصادفات به سمت مكان هايي با حجم ترافيك بالا گرايش داشته و علاوه بر آن، شدت تصادف در اين روش در نظر گرفته نمي شود. در روش شاخص همسنگ، خسارات مالي نيز حجم ترافيك عبوري و ماهيت تصادف در نظر گرفته نمي شود و انحراف به سمت مكان هايي با سرعت بالا در راه هاي برون شهري دارد. ليكن روش بيز تجربي با در نظر گرفتن ماهيت تصادفي تصادفات و لحاظ «بازگشت به ميانگين» در داده هاي تصادفات، با دقت بيشتري نسبت به تخمين پتانسيل بهبود (P . I) نقاط حادثه خيز اقدام نموده و در مقايسه با ساير روش ها، روش مناسبي در تعيين نقاط حادثه خيز در راه هاي برون شهري است و در نهايت تحليل هاي صورت گرفته به روش بيز تجربي نشان داد كه در محورهاي مورد مطالعه، تمركز مكان هاي شناسايي شده، بيشتر در پيچ ها و تقاطع ها است.