كارل اشميت و تئوريزه كردن خشونت

در همه ادوار و جوامع، وجود خشونت واقعيتي انكارناپذير بوده است و انتظار هم نمي‌رود از ميان برود. ولي بشر همواره كوشيده است كه با اتخاذ شيوه‌هايي آن را محدود سازد، البته به‌رغم تلاش بشر در اين زمينه، هيچ كاهش چشمگيري ديده ­نشده است. گروهي از نظريه‌پردازان خشونت را ذاتي امر سياسي مي‌دانند. گوهر سياست از اين منظر، مقوله قدرت است و امر مبتني بر قدرت، نمي‌تواند فارغ از پديدار خشونت جاري ­شود. قدرت بنابر تعريفي عمومي، تحت نفوذ قراردادن عده‌اي توسط فرد يا گروهي ديگر، براي اقناع آمرانه آن‌ها به منظور حركت در مسير خواسته‌هاي گروه قدرتمند محسوب ­مي‌شود. كنش‌هاي گروه تحت‌نفوذ، لزوماً منطبق بر خواسته‌ها و منافعشان نيست، بلكه آنها آگاهانه يا ناآگاهانه، كنش‌هايي را درعرصه عمومي از خود صادرمي‌كنند كه منافع هيئت حاكمه يا طبقه ذي‌‌نفوذ را برآورده­ مي‌كند. گروه ديگر نظريات، خشونت را مستقل از امر سياسي مي‌داند. پژوهش حاضر مي‌كوشد تا با بهره‌گيري از روش توصيفي– تحليلي و با استفاده از منابع كتابخانه‌اي، نشان ­دهد كه چگونه كارل اشميت، به شيوه­ي متفكراني چون هابز و ماكياولي، و با بهره­گيري از مفاهيمي چون quot;امر سياسي quot;، quot;حاكميت و وضعيت اضطراي quot; و quot;دوست/ دشمن quot; خشونت را امري ذاتي در سياست مي­داند و درنتيجه راه را براي توجيه فاشيسم فراهم مي‌نمايد.